Scootmobiel

Er zijn van die dagen dat het bed niet gemaakt lijkt om er ooit uit te komen. Je zou de koesterende warmte van de nacht willen laten duren. De kat heeft zich een warm nestje op het dekbed gemaakt. Luid spinnend, het lijkt op licht snurken, maakt hij duidelijk dat er wat haar betreft niet veel aan de situatie veranderd hoeft te worden. En ook die wil je niet storen. Voorzichtig draai je om, maar dan zegt je verstand dat het toch goed is op te staan. De dag is weer begonnen, de zaterdagse koffieclub wacht. Ik ga naar stad, met de bus. Ik had natuurlijk met mijn nieuwe scootmobiel kunnen gaan, maar aan dat idee moet ik nog even wennen. Gisteren hebben Gade en ik het apparaat opgehaald. Het is een bouwpakket met gemakkelijk uit elkaar te halen onderdelen, waarvan  er een aantal in de achterbak van de auto passen. De stoel kan op de achterbank. Het is vooral de bedoeling om het mobiel te gebruiken bij museumbezoek of korte ‘stadswandelingetjes’. Maar de verleiding wordt wel groot om hem ook te gebruiken voor mijn bezoekjes in de buurt. De snelheid is max. 8 km/u de actieradius 11 km. Het is dus niet een supersonisch mobiel dat met gevaarlijke snelheden door voetgangersgebieden schiet. Maar misschien is het ook wel zo dat ik voor die ritjes straks mijn elektronisch trapondersteunde driewieler ga gebruiken. Paar ik mobiliteit aan beweging en houd ik de steeds meer weg kwijnende beenspieren toch nog een beetje soepel. Wie weet heeft het ook een gunstig effect op mijn rug die bij het lopen geregeld opspeelt en duidelijk lijkt te maken dat er wel weer meer dan genoeg is gelopen.
Morgen ga ik een proefritje in de buurt maken. Kijken wat het mobiel aankan en wat ik aankan. Misschien gaat er een nieuwe wereld open!