Zwembad

Twee keer in de week begeef ik mij naar het zwembad. Een half uurtje gymnastiek in het water voor oude mensen. Zo’n titel verkoopt natuurlijk niet dus heet het in de folders ‘senioren aqua fit’. Klinkt een stuk beter maar het blijft natuurlijk gewoon bejaardengymnastiek in lekker warm water.Het geef mij in ieder geval de illusie dat ik af en toe nog aan de zo broodnodige beweging toekom.
In het zwembad hoop ik altijd dat er een meerpersoonskleedhokje vrij is. Daar zijn er maar vier van, maar meestal heb ik het geluk aan mijn zijde en is er z’n ruim hokje voor mij alleen beschikbaar. Je zou toch meer van dat soort hokjes verwachten in een bad dat naar Erica Terpstra vernoemd is.De eenpersoonshokjes vind ik te klein. Ik kan er mijn kont en de rest van mijn lichaam nauwelijks keren en het bankje in dat hokje is zo smal dat er van comfortabel op zitten in het geheel geen sprake kan zijn. Bij het uitkleden vind ik dat niet zo’n probleem, maar bij het afdrogen en weer omkleden heb ik graag de ruimte. Die heb ik ook wel nodig om met mijn slecht afgedroogde lijf weer in mijn kleren te kunnen schieten.
Het zwembad heeft een sterk nivellerende werking. Iedereen  die er is komt met het zelfde doel of maakt in ieder geval gebruik van het zelfde middel: het bad. Al doet ieder dat op zijn of haar eigen manier. Er zijn heel wat mensen die in rustig tempo heen en weer zwemmen, vaak in tweetallen kalmpjes naast elkaar van de ene naar de ander kant. Gade noemt die de beppende buurvrouwen die veel ruimte innemen ten koste van de iets sneller zwemmende medegebruiker. Die buurvrouwen vinden dat zo iemand maar naar de afgezonderde snelle baantjes moet waar zwemmers met sportieve badmutsen en  dito zwembrillen door het water klieven. Ik heb er geen last van. Ik zelf vermei mij in het extra warme water in het oefenbaden interpreteer de oefeningen die de badjuffrouw ons voor doet op eigen wijze.
Na de gymnastiek koffie. Zit bij de prijs in.