Druilerig

Het verwondert mij van tijd tot tijd dat er woorden zijn die zo precies passen bij wat ze horen uit te drukken. De klank loopt volmaakt synchroon met de betekenis. Woorden die je kunt proeven en niets anders kunnen betekenen. Vandaag heb ik dat bij het woord druilerig. Het is een druilerige dinsdag. Het is alsof de wereld geen weet van van het bestaan van een zon. Grijswit is de hemel en nog veel meer tinten grijs. De appelboom met zijn schaarse bloesem in de achtertuin doet mislukte pogingen te geloven dat het toch lente wordt. Langs elke letter van het woord druilerig lijkt een regendruppel af te glijden. Ik moet oppassen mijn stemming niet te veelte laten bepalen door deze druilerige dinsdag, waar de lusteloosheid op de loer lijkt te liggen. Mooi, die l-alliteratie. Klinkt toch al veel vrolijker dan die van de d, die droef en donker gedempt dreunt.
Genoeg met woorden gespeeld. Vandaag herneemt het leven zijn gewone ritme weer. De afgelopen dagen flink verkouden geweest. Griep was een te groot woord, maar gammel was ik wel. Maar vandaag niet gammel genoeg om mijn zwemritme niet te hervatten. Voor het eerst sinds twee weken weer naar het zwembad getogen en in het warme water mijn gymnastiekoefeningen gedaan. Ziet er van buiten waarschijnlijk niet uit, maar ik troost me met de illusie dat ik toch weer een beetje aan het bewegen ben. En dat, zegt iedereen, is goed voor me. Ik heb weinig argumenten het daar niet mee eens te zijn. En als ik helemaal eerlijk ben, moet ik zelfs toegeven dat ik het wel lekker vind, dat half uurtje spetspatteren in het warme water. Natuurlijk is het daar ook nat, maar een heel ander nat dan buiten het bad, waar het nog een druilerige dinsdag is. Maar dat geldt alleen het weer en heeft niets met mij van doen. Ik hoor een merel fluiten. En glimlach.