Macron

De eerste ronde van de ranse presidentsverkiezingen is voorbij. Op 7 mei volgt de tweede en beslissende ronde. Van de 11 kandidaten zijn er nog twee over. Macron en Le Pen. Ik weet niet of ik blij moet zijn met deze uitslag. Eerst 7 mei nog maar eens afwachten. Wel vind ik dat Franse systeem wel aardig, het competitieve erin. Nu is elke verkiezing natuurlijk een competitie maar hier wordt er nog een meertraps raketje van gemaakt. Aan de eerste ronde lijkt iedereen mee te mogen doen. En als geen van de deelnemers meer dan 50% haalt, volgt er tweede ronde tussen de twee hoogst scorende kandidaten. Winnaar van de eerste ronde was eigenlijk de niet-stemmer, want met 30% wegblijvers overtrof hij Macron en Le Pen ruimschoots. Maar het is natuurlijk vreemd om een tweede ronde te houden met als alternatief een echte kandidaat tegenover niemand. 30% die niet op een president lijkt te wachten. Het deficit van de democratie.
Deze verkiezingen plaagde mij steeds een bepaalde en onzinnige gedachte. Als ik de naam Macron las of hoorde kreeg ik ook steeds visioenen van een verfijnde Franse patisserie met veel glazen vitrines, die heerlijk geurde naar vers gebakken lekkernijen en waar je bestelling van twee pains au chocolat omzichtig in dun vloeipapier met een fraaie strik werd verpakt. Zonde van het werk, omdat de broodjes toch bijna onmiddellijk op een zonnig terras met een grand creme genuttigd zullen worden. Geen caféhouder in jouw vakantiedorpje die daar vreemd van opkijkt. Bleef ik zitten met de vraag waar die associatie met de naam van de presidentskandidaat vandaan kwam. Wikipedia leerde mij dat macron in de taalkunde het diakritisch teken is dat wordt geplaatst onder of boven een klinker om een lange klinker aan te duiden. Dit dus: ¯. Enig verband tussen ¯ en een patisserie ontging mij, maar toch kon ik de associatie met gebak niet loslaten. En dan plotseling een brainwave. Het was niet macron, maar macaron dat door mijn hoofd speelde. Een a’tje erbij en de associatie lag voor de hand. Macaron, bitterkoekje. Een bitterkoekje van eigen deeg kon Le Pen nog wel eens zwaar opbreken.