Verkouden

Er waren nauwelijks voortekenen. Hooguit een enkele nies. Maar ik onderkende die niet als zodanig. Ook het schraperige hoestje als ik net in bed lag liet ik achteloos aan mij voorbij gaan. Totdat mijn hoofd zich langzaam met watten begon te vullen en mijn neus zich als een niet meer goed werkend ventiel begon te gedragen. De katoenen zakdoek was al gauw niet meer voldoende en moest bijgestaan worden een pakje kruidvatzakdoekjes, 10 stuks.  Eigenlijk had ik het al eerder kunnen weten, een pijnlijk slikken was mijn deel, maar dat was de ochtend van tweede paasdag weer over. Geen keelpijn meer, maar die korte keelaanval was slechts de voorbode van wat op dit moment te kwalificeren is als een fikse verkoudheid. Op Gades verzoek neem ik de temperatuur op. De thermometer geeft nog niets verontrustends aan. Nog geen 38º. Onlangs kreeg ik een folder mee die mij leerde dat als ik langer dan 2 dagen meer dan 38,5º onmiddellijk contact met de hartfalenpoli moet opnemen om de medicatie aan te passen en uitdroging te voorkomen. Maar dat is voorlopig niet aan de orde. Gade raadt mij aan lekker uit te slapen en maakt een ontbijtje voor me klaar. Na een paar uur verman ik mij, klim mijn bed uit, want ik heb een lunchafspraak met een vriendin en ik wil haar en mij niet teleurstellen. Fris me op en constateer in de spiegel dat ik er toch enigszins toonbaar uitzie. Precies op de afgesproken tijd is ze er en gaan naar het eetcafé op de hoek. Het smaakt me uitstekend, zowel het eten als het gezelschap. Afleiding is toch een goede remedie tegen welk kwaaltje dan ook.
Als ik haar uitgezwaaid heb, voel ik de verkoudheid weer opkomen. Zonder er iemand mee lastig te vallen proest ik het weer uit en snuit menig zakdoekje vol. Nu nog gauw even dit stukje afschrijven en dan weer lekker onder de wol. Mijn verkoudheid wegslapen en hopen dat het geen griepje wordt.