Ontwaken

Ik hou van dat diffuse moment tussen slapen en wakker worden. Je slaapt niet helemaal meer, maar bent zeker ook helemaal niet wakker. Het lijkt soms of je je dromen van je afschudt, of ze van je afglijden. Het is het moment waar vluchtige droomverhalen ontstaan. Verhalen die zich als een film in  mijn hoofd afspelen en ik ben zowel toeschouwer als hoofdrolspeler. Ze zijn van een realiteit waar de echte wereld maar pover bij afsteekt.
Het is een stoffig landschap. Ergens in het zuiden. De zon brandt. Op een plein omringd door blinde muren staat een  boomdikke paal. Het is duidelijk, er zal een executie plaats vinden. De man kan nauwelijks nog zelf lopen. Hij wordt tussen twee soldaten, hij kan hun zweet ruiken, het plein opgesleept. Met een een brede riem, hij voelt het leer in zijn oksels en borst snijden, wordt hij aan de paal gesjord. Hij hangt meer dan dat hij staat. Krijgt een zwarte kap over zijn hoofd getrokken. Een peloton schutters komt het plein opgemarcheerd. Vijf zo te horen. Hij hoort de bevelen in een taal die hij niet verstaat. Spaans? Hij heeft geen enkele notie waarom hij veroordeeld is. Hoopt dat het gauw voorbij zal zijn. Dan klinken de schoten. Hij voelt de kogels. Een in zijn bovenbeen, een net naast zijn hart, twee in zijn schouder. Slechte schutters, denkt hij. Hij is nog niet dood. Hij hoort hoe er iemand dichterbij komt. Een pistool tegen zijn slaap zet. De trekker overhaalt. Het wapen ketst.
Dan wint wakker worden het van slapen. Het beeld, dat zo glashelder was, vervaagt. De nacht maakt plaats voor de dag. Van een veroordeelde aan een executie-paal gebonden wordt hij weer iemand die goed geslapen heeft. Hij wordt weer ik. Het wordt tijd om op te staan. Langzaam kom ik mijn bed uit en zet de douche aan.