Uitdrukking

Ik weet niet of u die uitdrukking kent, lieve lezers (met dank aan Ds. Gremdaat): Onbestorven weduwnaar. Zo voel ik mij nu in meer of mindere mate. Een kleine rondgang op Internet leert mij dat een onbestorven weduwe omschreven wordt als: “D.i. ‘eene vrouw die niet door den dood van haren echtgenoot tot den staat van weduwe gebracht is, maar door zijne langdurige afwezigheid, uitlandigheid, of door scheiding, enz. als ’t ware als weduwe is achtergelaten.” Ik neem aan dat in dit citaat straffeloos de vrouwelijke vorm ingeruild kan worden voor de mannelijke.Natuurlijk is de ene onbestorven weduwe de ander weduwnaar niet, maar mijn Gade is uitlandig en afwezig. Wij zijn gescheiden. Over dat langdurig kunnen we van mening verschillen. Is 10 dagen gelijk aan langdurig? Ik sprak onlangs een mevrouw die maar één nachtje niet bij haar man zou slapen en die man vond dat al hoogst vervelend, ervoer dat als een eeuwigheid. Ik mag dus 10 dagen best langdurig noemen. Maar echt achtergelaten, nee, dat voel ik mij niet. Kan ook haast niet met de moderne media. Ik krijg berichten hoe het in Adelboden is, zie zonnige foto’s van besneeuwde bergtoppen. De uitlandigheid levert geen echte scheiding op, maar toch voelt het een beetje anders dan anders. Ook de vriendenkring kijkt er anders tegen aan. Normaal kook ik door de week de maaltijd voor Gade en mij, maar nu zij minder dan 10 treinuren van mij verwijderd is, lijken zij dat vergeten te zijn en vliegen de uitnodigingen om te komen eten laag over. De komende vier dagen ben ik onder de pannen, etenspannen wel te verstaan en ik heb zo het vermoeden dat er nog wel wat invitaties bijkomen. En zo niet, dan staat er nog een te verwarmen kliekje in de koelkast. Ik mag dan wel een onbestorven weduwnaar zijn, omkomen van de honger zal ik zeker niet. Ik brutsel wel ”een aangenaam etensmaal, met spekjes of wat dan ook erin” (Nogmaals met dank aan de dominee).