Okkie

Natuurlijk kon hij er niks aan doen. Hij was nu eenmaal zo geboren. Hij begreep niet dat ze dat niet snapten. Neem nou die wat bête kijkende schaatser tegenover hem aan de interviewtafel. Die snapte er al helemaal niets van. Hij legt hem uit dat ze eigenlijk precies het zelfde zijn met dat verschil dat die sportman als schaatser in de wieg was gelegd en dan ook niks anders kon worden en hij werd geboren als inbreker en dan ligt er niet anders op je pad dan dat dan ook maar te worden. Logisch toch. Wat kunnen de mensen toch moeilijk doen. Het is zo simpel. Een kind kan dat nog snappen, maar iedereen doet er moeilijk over. Stelletje moraalridders. Het lijkt wel of niemand ooit van het Lot heeft gehoord en het Lot heeft hem uitverkoren  om inbreker te worden. Die horen er ook te zijn. Net zoals er schaatsers, museumdirecteuren en talkshowpresentatoren horen te zijn. Die laatste, vindt hij, gaat gedurende het gesprek wel steeds meer op een rechtschapen dominee lijken. Dat toontje van gespeelde verontwaardiging bevalt hem helemaal niet. Hij heeft zijn straf toch uitgezeten en toch duidelijk gemaakt dat de Okkie van toen in niks meer lijkt op de Okkie van nu. Kijk, de Okkie van toen kun je aanspreken op het betalen van de uitstaande vorderingen, maar daar heeft de Okkie van nu niets mee te maken. De Okkie van toen is er niet meer, daar kun je dan ook niks meer van verlangen en de Okkie van nu heeft geen misdaad begaan. Die kun je toch niet verwijten dat de oude Okkie een ladder tegen een museummuur heeft gezet, een niet al te stevig raam heeft ingeslagen en er met twee schilderijen vandoor is gegaan. Dat zou Okkie nu nooit van zijn leven meer doen. Hij kijkt wel uit. Zijn dochter staat op het punt door te bereken als zangeres. Dus alles loopt op rolletjes. Wat zeuren ze toch. Dat hij sorry moet zeggen. Hem een biet. Nou, sorry dan. Klaar?