Pyjamadag

Vandaag lijkt het of ik de ondraaglijke luiheid van het bestaan in mij heb toegelaten. Het is halverwege de middag en begin aan dit stukje in mijn ochtendjas gehuld. Aankleden komt straks wel. Het is een soort pyjama-dag die vanochtend vroeg al begon toen Gade en ik besloten even de boel de boel te laten en ons nog wat te koesteren in de warmte van het nachtelijke bed. Harrie de kat genoot met ons mee en installeerde zich uitgebreid op het dekbed, keek tevreden, verbaasd over zoveel extra slaap, deed zijn ogen dicht en mijmerde met ons weg. En zo is het een luie dag, een luie dag die via de moderne communicatiemiddelen toch ook nog productief kan zijn. Zo heb ik twee declaraties ingediend bij mij ziektekostenverzekeringsmaatschappij, een woord dat door zijn lengte omgekeerd evenredig lijkt aan de ontplooide luie activiteiten. Ook reserveerde ik een tijd bij de garage voor de bandenwissel, maar dat alles ging in een tempo dat bijna op stilstand, zo niet achteruitgang leek. En in de afgelopen uren ontbeet ik, at voor de lunch twee bruine bolletjes met kaas, dronk koffie met Gade, aaide veelvuldig de om aandacht vragende kat, las een verhaal van Frans Pointl, douchte me maar kleedde me nog niet aan, de ochtendjas was kleding genoeg,  keek naar de herhaling van een quiz en voelde me gelukzalig lui.
En nu nog wat woorden verzinnen om dit blog tot een goed einde te brengen. Als er een hemel bestaat, je weet tenslotte maar nooit, zou het mij niet verdrieten als die er uit zou zien als deze zaterdag waar een paar pantoffels, een ochtendjas de dresscode zijn. En die verder ingekleurd wordt door wat lezen, wat kijken, een kop koffie, de krant, een stil gesprek en af en toe een woordje in Wordfeud leggen, muizenis, goed voor 48 punten.
De middag is half voorbij. Tijd om mijn tanden te poetsen en aan te kleden. Het gewone leven wacht.