Katertje

Ik heb gisteren met mijn hart gestemd. Maar het heeft niets uitgehaald. Ik stemde met mijn hart op een partij waar ik ooit zeer actief lid van ben geweest, maar die ik verliet toen die zijn ideologische veren afschudde. Ik koos dan ook niet voor een partij, maar stemde op een van de kandidaten die ver van een verkiesbare plaats op de lijst stond. Ik heb geen moment getwijfeld om op haar te stemmen, ook al leerden peilingen mij dat de partij een fikse teleurstelling zou moeten gaan verwerken. Maar bij de kandidate van mijn keuze zag ik het elan, de geestdrift, de betrokkenheid die ik me van de partij alleen nog maar herinnerde in de tijd dat de fantasie nog aan de macht was en er sprake was van het delen van kennis,macht en inkomen. Maar Den Uyl is al lang dood. Ik stemde tegen beter weten in, maar omdat elke stem telt had ik de ijdele hoop op het ongelijk van de peilingen. En bij het bekend worden van de eerste exitpoll zag ik  dat de peilingen nog rooskleuriger bleken uit te pakken dan de harde werkelijkheid. Wat lijkt te resteren zijn povere 9 zetels. Zelfs minister Ploumen valt buiten de boot en heel veel zittende Kamerleden moeten op zoek naar een nieuwe baan.
Nu, de ochtend na de verkiezingen, vind ik de uitslag vooral sneu voor mijn kandidate. Die had ik graag een zetel in de Kamer gegund en ik zou haar in haar politieke carrière op de voet zijn gaan volgen. Zelf merk ik dat ik toch wel al veel eerder afscheid en afstand heb genomen van de partij. Het verlies doet mij niet zoveel, ik constateer het. Voor mij had dat niet zo omvangrijk hoeven te zijn, ik had op minder verlies voor hen gehoopt. Maar het zij zo. Het volk heeft gesproken, er is een nieuwe politiek werkelijkheid.
In de aanloop na de verkiezingen was een spotje te zien waarin het electoraat vergeleken werd met een koor waarin elke stem telde. De ‘Internationale’ is in dat koor nauwelijks meer te horen.