Opnemen

“Ik heb de procedure om mijn moeder op te laten nemen in gang gezet.” Het is zo op het oog een zakelijk berichtje dat ik via WhatsApp van mijn nicht binnenkrijg. Een mededeling, meer niet. Maar het is natuurlijk veel meer. Het is de afsluiting van een periode. De zorg voor mijn schoonzus is met mantelzorg en dagopvang niet meer te doen. En nu wordt  de procedure in gang gezet om haar elders onder te brengen. Voor zich zelf zorgen kan ze al jaren niet mee. Haar lijf zou het nog wel kunnen, maar haar geest heeft haar in de steek gelaten. Van mijn nicht hoor ik dat haar moeder niet meer weet hoe een laken open te vouwen of een sigaret aan te steken. Nog maar af en toe herkent ze haar eigen dochter. Zelf heeft ze geen weet meer van hoe ernstig haar toestand eigenlijk is. Haar wereld bestaat alleen nog maar uit een kortstondig nu. Toekomst en verleden lijken voor haar  niet meer te bestaan.
Mijn schoonzus is de laatste band met het gezin waar ik uit voortkom. Andere broers, zussen, hun partners zijn al jaren dood. Het is nog maar een heel fragiele band. Ooit noemden wij ons zelf ‘Circus Roelofs’. Stralend als een glamoureuze voorstelling. Maar daar kwam de klad in, daar kwam danig de klad. Ik ben nu bijna de laatst overgebleven artiest. Optreden is er voor mijn schoonzus al lang niet meer bij en ik voel me soms als de slecht geschminkte clown wiens grappen te sleets zijn om ook nog maar een glimlach aan het publiek te ontlokken.
Maar er is altijd nog hoop. Ik bel mijn nicht en krijg meer over de opname die nog weken, maanden kan duren, te horen. Haar zoon, mijn achterneef is bij haar op bezoek. Ik krijg hem ook even aan de lijn en trots vertelt hij mij dat hij vader gaat worden. Circus Roelofs heeft zijn deuren gesloten. Elders gaan nieuwe open.