Atlantis

Twee maal in de week, op dinsdag- en vrijdagochtend, laat ik mij langzaam, heel langzaam, treetje voor treetje in het plezierig warme water van het ErikaTerpstra-bad glijden. Voorzichtig om niet te vallen op de natte tegels heb ik mij via de omkleedhokjes en de douches naar de rand van het bad begeven. Met lichte afgunst zie ik in het belendende bad ranke lijven door het water klieven. Het maakt het gestuntel waar ik me weer een half uur mee bezig ga houden alleen maar schrijnender doen lijken. Ik daal af in het bad, waar het water seniorenwarm is. En  hoe meer ik mij te water laat des te beter ik mij voel. De stramme spieren (voor zover nog enigszins in tact aanwezig) vergeten hoe onwillig zij buiten het bad functioneren. In het water bevind ik mij in een soort gewichtloosheid en lijkt het bewegen niet meer door een weerspannig lijf bemoeilijkt te worden. Lage rugpijn die oplost in het warme bad, een krakkemikkige schouder die weer lijkt te functioneren. Ik babbel wat met een ander bader en we fantaseren dat het mooi zou zijn als heel de stad onder een laagje warme water van zo’n 1.35 meter diep zou staan, zodat wij ons zonder dat ons lijf ons in de weg zou zitten van A naar B zouden kunnen begeven. Terwijl ik kopje onder ga en door het water lijk te zweven zie ik mijn stad voor me  als een soort Atlantis, een verzonken fantasieland waar het goed toeven is. Aangename temperatuur, weerstandsloos water waardoor je je vrijelijk kunt bewegen en het ritme wordt bepaald door een lome schoolslag. Atlantis, buurland van Utopia, dat onbestaanbare land  waarvan Oscar Wilde zei dat een landkaart waar het niet op stond, het bestuderen niet waard was. Maar Oscar Wilde was ook een dromer wiens dromen groter waren dan de maatschappij kon verdragen.
“En buig en strek en hoog en laag!” De instructrice is met haar les begonnen. Weg Atlantis, weg Utopia. Ik oefen keurig mee. Op de rand van het bad liggen mijn pijnlijke rug en mijn stramme spieren te wachten tot dat ik uit het water kom.