Compliment

Ooit, nu al weer tientallen jaren geleden was het huis waar ik woonde vergeven van muziek. Ik was nog getrouwd met Ex en die had toen al, net zoals nu nog steeds, een uitgebreide muziekpraktijk. Het komt nog geregeld voor dat mensen mij aanspreken dat zij destijds les hebben gehad van mijn Ex. Het leek wel of zij alle kinderen in de wijk waar wij toen woonden op les heeft gehad en hen de beginselen van de blokfluit, piano of menig ander instrument heeft bijgebracht. Genetisch heeft zij die muzikaliteit overgebracht aan onze zoon en dochter. De een heeft van de muziek zijn werk gemaakt en toert met zijn band door het land, de ander blaast voor haar lol haar partijtje mee in een Bosch carnavalsorkest.
Het was in die oertijd dat zelfs ik een blokfluit ter hand nam en als er niet te veel kruizen en mollen in voor kwamen menig kinderliedje tot een redelijk einde bracht. Lang geleden. Onlangs zag ik mijn blokfluit weer liggen. In de boekenkast, bijna onzichtbaar. Ik liet hem voor wat hij was, een vergeten instrument. Maar ergens had ik toch nog het idee om hem weer eens uit het foedraal te nemen en weer eens te beginnen. Deze week waren wij bij Ex op het eten. “Ja, leuk toch”, reageerde Ex toen ik haar vertelde dat ik er over dacht misschien wel weer een beetje te gaan fluiten. Niets bijzonders, een deuntje per dag. Ik kreeg wat beginnersboekjes van haar mee en zo juist heb ik voor het eerst sinds jaren weer een kleuterliedje gefloten. Gek, dat je de grepen zo weer terug hebt, maar om eerlijk te zijn erg virtuoos klonk het niet. Dat herkende ik ook van vroeger. Harrie de kat kon het ook niet erg waarderen. Ondanks het feit dat het nationale complimentendag is, kon hij weinig waardering voor mijn fluitspel opbrengen. Hij miauwde klagelijk mee en viel de fluit aan als was het de kat van de buurvrouw waar hij op voet van oorlog mee verkeert. Nee, het herpakken van mijn instrumentale carrière lijkt op weinig ondersteuning van Harrie’s zijde te kunnen rekenen. Ik zal het op eigen kracht moeten doen.