Werelden

In hoeveel werelden tegelijk leven wij vandaag de dag? Er was ooit een tijd dat de wereld, jouw wereld niet veel groter was dan wat je zag. De horizon was het einde van je blik. Wat daarachter lag kon je alleen maar vermoeden en avonturiers gingen op weg in de terechte hoop dat de aarde rond was en je bij de kim er niet af kon vallen. En zo werd de wereld allengs groter, maar het bleef wel een wereld.
Ik zie een foto van een politicus. Een brave politicus die meeloopt in een islamitische betoging. Een betoging voor haat en geweld. Maar die politicus is helemaal nooit bij die betoging geweest. Een andere, niet zo’n brave politicus heeft hem in die foto geplakt. Een grapje? Niks daarvan, gewoon vuilspuiterij en als dat vuil is opgedroogd, een ransig bijna niet meer weg te krijgen korstje op het bestaan heeft gevormd, lijkt dat de nieuw norm te zijn geworden in een virtuele wereld waarin we de werkelijkheid naar onze eigen hand lijken te kunnen zetten. En de een schreeuwt de ander toe om eens effe normaal te doen. Maar wat is er normaal. De virtuele wereld kent zijn eigen normen en de aarde, het bestaan lijkt weer plat te worden. Het maatschappelijk verkeer hangt weer van de platitudes aan elkaar. Het randje wordt opgezocht en met open ogen storten wij er over heen, de diepte in. Reddeloos verloren.
Vroeger was niet alles beter, veel wel, maar veel ook niet. Maar ik verlang naar een wereld waar ik niet direct weet heb van wat er aan de andere kant gebeurt. Ik denk wel eens dat we allemaal te snel leven, te veel minuten in een uur willen stoppen, te veel dagen in een week. Ik verlang naar een wereld met beelden die wel weergeven wat ze zijn en waarheid en werkelijkheid synoniemen zijn. Maar daarvoor ben ik waarschijnlijk te laat geboren. Er zijn gewoon te veel werelden. Ik heb aan die van mij genoeg.