Mobieltje

Al vaker getuigde ik op deze pagina van de opvatting dat apparaten het gewoon horen te doen. Dat als ik op het knopje ‘on’ druk er niet alleen een lampje gaat banden, maar dat het apparaat ook gaat doen waar het voor bedoeld is of in ieder geval waar ik het voor gekocht had. Dat geldt zowel voor de auto van vele duizenden euro’s  als voor de blikopener van 59 cent bij de Action en alles daar tussen in.
De laatste dagen begon mijn mobiele telefoon kuren te vertonen. Nou is een mobiele telefoon veel meer dan een telefoon alleen, maar heeft ook nog talloze voor mij veelal verborgen functies en mogelijkheden. Maar zelfs bij zijn primaire taak liet hij het vaak afweten. Dan hoorde ik wel dat ik gebeld werd, maar mijn aanraking van het scherm had geen enkel effect. Het is toch iets wat je bij een touch-screen toch zou mogen verwachten. Vergevingsgezind als ik van nature ben, weet ik dat aan mijn te koude vingers. Het apparaat, dacht ik, huiverde daarvan en dacht bij zich zelf: “Bekijk het maar, ik weiger dienst.” Maar ook als anderen het mobieltje bedienden, gebeurde er niets en bleef het scherm zwart. Tijd dus voor een vervangend exemplaar. Op naar de telefoonwinkel, waar het zeer tegenn mijn verwachting niet druk is. Omstandig word ik voorgelicht over de mogelijkheden, de aanpassing van mijn abonnement en de voordelen van het beoogde apparaat. De keuze is gauw gemaakt, maar als ik tot aankoop wil overgaan krijg ik te horen dat dat in deze vestiging niet kan, maar terecht moet in de recent geopende winkel een paar straten verder. Nu zijn een paar straten verder voor mij een fikse expeditie, maar ik kom er. Geen kaartjesautomaat, maar een vriendelijke juffrouw die als zodanig functioneert. Na 20 minuten wachten ben ik aan de beurt. Abonnement wordt aangepast, bestanden overgezet, een kopje cappuccino gedronken en tevreden het pand verlaten. Thuis met mijn gebrekkige inzicht in de moderne elektronica zo goed en kwaad als het ging wat apps geïnstalleerd. Alles lijkt te functioneren. Ik ben weer bereikbaar.