Klein

Natuurlijk kan ik nog weer verder jeremiëren over hoe de wereld er nu uit gaat zien, nu de eerste decreten getekend zijn, de muren opgetrokken lijken te worden en de splendid isolation weer opgepoetst lijkt te worden en gaat schitteren als nooit tevoren. Maar al dat klagen heeft geen zin, dat verandert niets aan de blijkbaar onstuitbare opmars van het populisme. Ik constateer met enige bevreemding dat onlangs in Duitsland, uitgerekend daar, een topontmoeting heeft plaats gevonden op Europees niveau van een aantal nationalistische partijen die daar samen trots waren op het feit dat het axioma “Eigen volk eerst” of kreten van gelijk allooi hen bond. Dat is toch raar. Je bent overtuigd van je eigen populistische suprematie en kir je op elk gelegen en ongelegen moment dat Europa je de rug op kan en dan ga je in Europees verband samenkomen om de wereld duidelijk te maken dat jouw volk het beste is. Maar even verder denkend realiseer ik me dat ze eigenlijk nergens voor zijn, maar overal tegen. Tegen Europa, tegen de islam en als het er op aankomt ook nog tegen elkaar. Ieder voor zich. Maar toch samen op een bijeenkomst. Bien étonnés de se trouver ensemble.
Eigenlijk schrijf ik liever over de kleine dingen die mij bezighouden. De wereld, ik maak me er wel zorgen over, gaat zo zijn eigen gangetje. Net zoals mijn eigen steeds kleiner wordende wereld. Met het lengen der jaren lijkt je wereld in omvang af te nemen. Dat is geen verontrustend proces. Integendeel, die twee zaken lijken harmonisch omgekeerd evenredig aan elkaar. Je leeftijd neemt toe, je leefwereld neemt af en wordt op zijn laatst zo klein dat er geen plaats meer voor je is. Logisch. Maar soms wordt die kleine wereld, mijn wereld zo bestookt door de grote gebeurtenissen dat je het er wel over moeten hebben. Dat is nu weer even gebeurd. Morgen gaat het waarschijnlijk weer gewoon over wat er in mijn straatje passeert, het boek dat ik aan het lezen ben of de wedstrijd Roda-NEC die ik vanmiddag op Foxsport ga bekijken.