Koffietijd

De man staart uit het raam. Hij heeft zojuist het koffieapparaat aangezet. Dat warmt op. Buiten heeft de kou een klein wit laagje over de geparkeerde auto’s gelegd. “Dat wordt straks krabben,” denkt de man. Over een paar uur zal hij op weg gaan, het wordt weer zo’n middagje van de ene therapeut naar de andere behandelaar. Hij zal er zijn verhaal houden, braaf naar de adviezen luisteren en intussen denken dat het zijn tijd wel zal duren.
De man ziet hoe een grote taxibus achterwaarts met de alarmlichten aan zijn straatje inrijdt. Hij vraagt zich af of de bus te groot is of het straatje te klein. Het is als een kindertekening waarin het perspectief niet klopt. Een te grote auto voor een te klein huis. De taxibus verspert het straatje. Twee auto’s willen weg, maar kunnen dat niet. Een mevrouw schuifelt achter haar rollator naar de bus. Een grote bus voor een mevrouw en haar rollator. Ze klimt moeizaam naar binnen, de chauffeur helpt haar met de autogordel. Zij lijkt iets vergeten te zijn. De chauffeur stapt uit, haalt op wat zij vergeten was. De man kan niet zien wat het is. Iets kleins , iets roods. Maakt verder niet uit. De taxibus zet zijn alarmlichten uit en rijdt weg. De twee wachtende auto’s er achter aan. Voor even, zo lang als het straatje kort is, een klein plechtige stoet. Het straatje is weer leeg.
De man ziet hoe de overbuurvrouw de gordijnen openschuift. Hij drukt op het knopje van het koffiezetapparaat. De kat schuift langs zijn benen. Hij doet wat melk in zijn koffie en op een schoteltje een paar druppeltjes voor de kat. Hij roert zijn koffie. Het straatje blijft  leeg. Het is windstil. De zon schijnt. Het vriest. Hij drinkt zijn koffie, staart weer naar buiten en aait gedachteloos de kat.