Grappig

Hoeveel sociale contacten kan een mens op een dag verdragen? Dat is de vraag die ik me stel als Gade en ik ons gezicht laten zien op de nieuwjaarsreceptie van de mannenclub waar ik lid van ben en die nu zelfs rond de perikelen bij een kunstinstituut de pers heeft gehaald. We zijn wat later, iedereen is er  al. Dat betekent dat wij bij binnenkomst door een muur van geluid moeten heen breken. Tientallen stemmen die over elkaar heen buitelen en een brij van onverstaanbare woorden opleveren waar bijna niet door heen te komen is. Het is of er een zwaar velours gordijn hangt waar het zoeken naar de ingang is en dat maar lastig opzij te schuiven is. Langzaam krijgen de woorden betekenis, zijn ze van elkaar te onderscheiden, vormen zinnen die in de meest gevallen te reduceren zijn tot “De beste wensen”, “Maak er een mooi jaar van”,  “Geluk, liefde en gezondheid” of woorden van gelijke strekking. Gezondheid, mooie wens waarvan ik mij afvraag of die wel zal uitkomen. Geluk en liefde, dat zit wel goed, maar gezondheid? We blijven niet te lang op de receptie. Het wordt tijd voor ons tweeën.
’s Ochtends ben ik naar Eindhoven geweest. Gade ging met vrienden naar een tentoonstelling elders in het land. Mijn schoonzus viert haar verjaardag, beter gezegd haar dochter heeft voor taart en wat die meer zij gezorgd. Zelf kan ze dat niet meer, haar wereldje is klein geworden, ogen die een even oplichten als ik binnenkom: “Jan, wat fijn dat je er bent!” Het gezin van mijn nicht is aanwezig om de verjaardag van hun oma te vieren. Ik ben de oudoom van een deel van het gezelschap en de achteroudoom of oudoudoom (ik weet niet precies hoe dat heet) van de twee kleinsten. Een van hen zegt me dat hij mij heel grappig vindt. “Geef me dat maar eens op een briefje.” En dat doet hij. Vanaf nu staat het zwart op wit. Gezond dan misschien wel niet, maar grappig wel. Ook geen slechte eigenschap.