Oog om oog

In onze familie waart al sinds jaar en dag een vreemd gebruik rond. Een gebruik dat nu nog steeds levend wordt gehouden door mijn bloggende neef en mij zelf. Neef heeft er zelfs een rubriek op zijn website (www.dossier-moddergat.nl) aan gewijd. Oog om oog. Wij hebben de rare gewoonte om wat ook maar enigszins mogelijk in onze oogkas te klemmen. Die tic is ooit ontstaan op de toen nog rumoerige verjaardagsfeestjes, aanleiding voor de nodige hilariteit, toen iedereen nog een borrelglaasje probeerde vast te zetten, het liefst twee in iedere kas een. Zelfs werd er geprobeerd om gevulde eieren vast te klemmen. Ging minder, maar een vierkant toastje met boursin kon op ieders bewondering rekenen. Maar de familie stierf langzamerhand uit, de feestjes werden minder rumoerig en het oogklemmen werd een hobby van mij en mijn neef. En ik moet zeggen dat wij daar een hoge graad van perfectie in hebben bereikt. Ik verwijs weer kortheidshalve naar de overigens ook om andere redenen zeer de moeite van het bekijken waard zijnde website van mijn neef. Daar prijken nu tientallen foto’s van hem en van mij op. Vanochtend stuurde ik hem de laatste aanwinst, een foto van mij, met haast onzichtbaar de doorzichtige dekseltjes van  peper- en zoutvaatjes onder de titel ‘less is more’.
Nu zou je kunnen denken dat in die uitstervende familie van mij dit fenomeen niet voor de eeuwigheid is. Alles gaat tenslotte voorbij. Maar kort geleden verschijn er in neefs ogenrubriek een foto  van zijn kleindochter die naast twee theelepeltjes, een in iedere oogkas ook nog een derde lepeltje aan haar neus hing. Het is een geruststellende gedachte dat dit toch wat opzienbarende familiegebruik voor de toekomst geborgd lijkt te zijn. De kleindochter en ik schelen ruim 60 jaar en het doet mij goed te weten dat in 2077 er waarschijnlijk nog iemand zal zijn die kan vertellen dat haar grootvader en diens oom, net als zij, voorwerpen in hun oogkassen konden klemmen.