Lemaître

Ik ben zeer tevreden met het leven dat ik tot nu toe geleid heb. Volgde ooit een opleiding die speciaal voor mij gemaakt leek te zijn, privé ging alles met weinig turbulentie, meer dan voor de wind, kreeg geweldige kinderen, wist en weet mij omringd door lieve mensen, nee, als ik mijn leven over zou willen doen dan zou dat erg lijken op het leven dat ik achter de rug heb, inclusief de wat toenemende lichamelijke ongemakken, maar daar hebben we in het Nederlands een mooi woord voor. Dat heet ouder worden. Ondanks deze positieve waardering heb ik natuurlijk ook wel eens zitten te mijmeren of ik in plaats van het voortreffelijke bestaan dat mij deelgenoot is, mogelijk toch ook iets anders zou hebben gewild. En dan verder dagdromend kwam ik dan op drie dingen. Qua persoonlijkheidsstructuur zou ik in een volgend leven, -als dat er zou zijn, maar zeer betwijfel-, wel een valse nicht willen zijn. Een vileine intrigant die met een daarbij passende oogopslag en glimlach de wereld van zijn commentaar zou voorzien. Heerlijk. En beroepsmatig zou ik dan strafpleiter willen zijn, die de gaten in de wet opzoekt, opdat die mazen hersteld kunnen worden. Zelfs de grootste boef heeft recht op de beste advocaat. Maar wat ik helemaal graag had willen zijn, had willen kunnen, was danser. Natuurlijk weet ik ook wel dat ik het lijf daar niet voor heb, maar dat maakt de  droom niet minder. Er was een jaar dat ik elke dag danste, mijn stagetijd bij de Nederlandse Pantomime Stichting begon met een uur klassieke ballettraining. Voelde mijn eigen beperkingen en wist dat het een droom zou blijven. Ik genoot van de balletvoorstellingen die ik zag en bewonderde de dansers die de zwaartekracht naar hun hand leken te zetten. Een van hen was Gérard Lemaître. Jaren later zag ik hem bij een première, verzamelde al mijn moed om hem hem te bedanken voor de mooie voorstellingen die ik met hem had gezien. Vandaag las ik in de krant dat hij was overleden. Zoiets zet je aan het denken.