De ene keer gaat het een beetje, de andere keer gaat het een beetje minder. Lopen is voor mij geen ontspanning. Na een paar honderd, soms enkele tientallen meters slaat de pijn in mijn onderrug toe. De ene keer zijn het steken, de ander keer lijkt het of mijn onderrug in een houdgreep wordt genomen en mijn benen niet meer vooruit kunnen. Begrijp me goed, ik wil hier geen klaagzang aanheffen. Dingen gebeuren nu eenmaal, je wordt ouder, pijntjes komen, pijntjes gaan net zo als er ook nog een heleboel leuke dingen zijn. Dingen die komen, dingen die gaan. Maar Gade zegt dat als er iets aan te doen is, moet je proberen dat ook te doen. Dus maakt zij een afspraak voor mij bij een para-medisch bedrijf dat gespecialiseerd is in rugklachten, in het verhelpen daarvan en waar zij goede ervaringen mee heeft. Het is een bedrijf met vestigingen in heel het land. Rugexperts noemen zij zich zelf. Een term die mijn behandelaarster verre van zich werpt. Zij is zoveel meer, ook en vooral fysiotherapeute. Het bedrijf is gevestigd op een bedrijventerrein. Nou maakt mij dat op zich en beetje wantrouwend. Het pand heeft, net zoals alle andere panden op dat terrein een zakelijke uitstraling, terwijl ik toch hecht aan een persoonlijke benadering als het om mijn lijf gaat. Dit op verder niets gebaseerde vooroordeel wordt onmiddellijk de nek omgedraaid als ik kennismaak met mijn behandelaarster. Niks geen afstandelijke zakelijkheid, wel deskundigheid en betrokkenheid straalt zij uit. Zij vraagt wat ik verwacht, zij vertelt wat zij te bieden heeft. Ik verwacht geen wonderen en zij zegt dat ze die ook niet te bieden heeft. Ik som mijn klachten op, stijfheid, onwillige bilspieren,weigerende benen. Als ik dat zo vertel lijkt het altijd nog veel erger dan het is, omdat het ongemak dan een geïsoleerd bestaan lijkt te leiden in een verder toch zeer aangenaam leven. Zij stelt een behandelplan op, nadat zij met een soort strijkboutje in drie standen mijn ruggenwervel is afgegaan. Voorlopig zien we elkaar twee keer per week. Ik houd u, als daar reden toe is, op de hoogte.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links