Allerbest

Er is een dagelijkse rubriek op radio 1 waarin een BN’er mag aangeven wat hij op dat moment het allerbeste vindt. Dat mag van alles zijn, Een boek, een film, een concert, een tentoonstelling. Zeer persoonlijke keuzes met vaak zeer persoonlijke motivaties. Zou ik gisteren door de radio gebeld zijn om mijn allerbeste aan te geven, ik zou aarzelen tussen een aantal dingen. Het was zo’n zondag waarop het ene allerbeste moeiteloos overliep in het andere.
Van vrienden hadden we gehoord dat er in het plaatselijke filmhuis een meer dan de moeite waard zijnde film draaide op een voor mij wat rare tijd. Aanvang 12.15 uur. Dat zijn van die momenten dat ik altijd nog moet wennen aan de vierentwintiguurs-economie waar we nu in beland zijn en het niet meer zo is dat maandag wasdag is en woensdag gehaktdag en het boek Prediker geweld aan wordt gedaan en er geen bepaald uur meer lijkt te zijn voor het een, noch voor het ander. Elk uur is goed genoeg voor wat dan ook, we zijn de regelmaat van het bestaan kwijt. Dat maakt het leven wat verrassender. Maar goed, midden op de dag dus naar de film, een documentaire over hoe Reinbert de Leeuw Bachs Matthäus Passion vorm geeft. Elke noot van zijn eigen betekenis voorziet en de instrumenten samen met koor en solisten laat zingen. Een blik in het proces die doet verlangen naar de hele uitvoering. Aan het eind van de documentaire “Wir setzen uns mit Tränen nieder”. Ik ook, van pure schoonheid.
Weer thuis, de middag ligt nog onaangebroken voor ons, steken we de houtkachel aan. Tijd om te lezen. Gade installeert zich op de bank, ik in een gemakkelijke stoel. De kat ligt op het kleedje voor de kachel en ik wandel aan de hand van Jan Brokken met hem door Sint Petersburg en hermaak de wandelingen door die stad die ik eens liep, over de Nevsky en de Fontanka. Ik wandel in mijn luie stoel, mij verwarmend aan de gloed van de houtkachel en  ‘De gloed van Sint Petersburg’.
Het kan deze zondag niet op aan allerbeste dingen.