Autogram

Ik houd van ‘ouderwetse’ woorden. Autogram is er zo eentje. Ik weet niet wanneer ik het voor het laats gehoord heb, kan me niet herinneren dat ik het de afgelopen dertig jaren ooit gebruikt heb en daarvoor eigenlijk ook niet. Een autogram is net iets meer dan een handtekening. Er hangt een zweem van beroemdheid omheen. Het is meer dan een snel gezet krabbeltje onder een brief of op het formulier van de pakjesbezorger. Die krijgt een handtekening voor ontvangst, dat mag je nauwelijks een autogram noemen.
Een avond, kort geleden werd mijn handtekening een autogram. Het woord schoot mij te binnen toen ik onlangs de slaap niet kon vatten na een drukke avond waarop ik medepresentator was van het Nimweegs Dictee. In de entourage van die feestelijke avond had de plaatselijke boekhandel ook een tafel ingericht waarop mijn vertaling in het Nimweegs vaan een Nijntjeboek te koop was. Voor elk verkocht boekje stortte de boekhandel € 2,50 op de rekening van de Voedselbank, het goede doel van die avond. Ter plekke verzon een van ons dat als je een tientje betaalde, het boekje kostte € 6,-, je er een handtekening van mij als de vertaler bij kreeg. Weer € 4,- per boekje voor de Voedselbank en dat bovenop de duizend euro die als minimumopbrengst van het Dictee naar dat goede doel ging. En zo promoveerde mijn handtekening tot autogram. Ik signeerde 80 boekjes en verdiende ruim € 300,- voor de Voedselbank.
In bed kon ik moeilijk in slaap komen. De drukte van de avond zoemde nog door me heen. Bovendien had ik wat last van mijn rechterarm, een lichte spierpijn. Het gevolg van die autogrammen met opdracht in de verkochte boekjes. Ben niet meer gewend een uur achter elkaar te schrijven en zeker geen autogrammen. Handtekeningen wel, hoeveel huwelijken heb ik al niet bekrachtigd met mijn handtekening. Maar een autogram plaatsen blijkt toch zwaarder, houdt je uit de slaap. Maar het blijft een heel mooi woord.