Ik heb zo dadelijk weer eens een afspraak in het ziekenhuis. Nee, niet met de internist, noch met de cardioloog of oogarts, er hoeft ook geen bloed geprikt te worden, maar ik word verwacht bij de verpleegkundige die gespecialiseerd is in nierfalen en alles wat daar mee te maken heeft. Nu wordt er aan mij al heel wat gespecialiseerde aandacht gegeven. Ik bezoek met enige regelmaat de in diabetes geschoolde praktijkassistente, raadpleeg geregeld mijn diëtiste en laten mijn voeten verzorgen door een pedicure en van tijd tot tijd kijkt ook een podotherapeut naar mijn onderstel.En zeer speciaal zit ik om het half jaar in de stoel van de tandarts en de mondhygiëniste. En dan heb ik het nog niet over de masseur waar ik om de veertien dagen naar toe ga en zwijg ik over de osteopaat en alternatieve arts die ik frequenteer. Het is duidelijk dat mijn ziektekostenverzekering niet veel aan mij verdient en mijn ‘eigen risico’ heb ik meestal na een paar weken al betaald. Vanuit diverse disciplines word ik bekeken, beklopt, onderzocht, geadviseerd.
Als mijn auto naar de garage moet voor een onderhoudsbeurt of zo nodig kleine reparatie is er een monteur die dat klusje klaart. Hij doet mijn hele auto. Naar mijn beste weten is er geen aparte monteur voor de uitlaat, de remmen, het stuurwiel, de ruitenwissers, de verlichting, de accu. Er is één monteur die dat alles bekijkt, diagnosticeert, bijstelt en zo nodig repareert. Hij behandelt mijn auto als een geheel.
Soms verlang ik naar die aanpak in mijn gezondheidszorg. Ik heb uiteraard een groot vertrouwen in mijn eigen huisarts. Maar hij is de monteur die mij doorstuurt naar al die gespecialiseerde vakbroeders die allemaal vanuit hun eigen discipline het beste met mij voorhebben. Het welgemeende advies van de ene specialist staat soms haaks op dat van de andere en wie moet ik dan geloven? Ik ben meer dan alleen een hart, nieren, ogen, tanden, spieren. Onderdelen weliswaar, maar onderdelen van een geheel en zo wil ik bekeken en behandeld worden, ook door de specialisten.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Hoi Jan, ik herken het helemaal. Maar goed dat we gepensioneerd zijn, anders hadden we geen tijd voor al die zorgbezoeken
Helemaal raak!