Verhalen

Ik was te druk met vertellen van en luisteren naar verhalen om ook maar een letter te schrijven. Ik was zelfs te druk daarmee om ook maar iets van het eiland te zien. Geen strand, geen branding het ging allemaal aan mij voorbij. Ik dompelde mij met anderen in een zee van verhalen.Verhalen die we naar onze eigen hand zetten. Ik mocht, net als de zes anderen van ons subgroepje, mijn verhaal aan het publiek, de andere cursisten, vertellen. En ik genoot. Ik koos een verhaal van een Chinese keizer die in een groot bos een magistrale boom omhakt en daar een harp van maakt die onbespeelbaar blijkt totdat er een verre vreemde muzikant komt die de harp niet zijn lied wil laten zingen, maar de harp diens eigen lied ontlokt. Van de Chinese keizer maakte ik een burgemeester, het bos werd een marktplein in een stadje van niks waarop een eeuwenoude linde stond, ooit door de betbetovergrootvader van de burgemeester geplant ter meerdere eer en glorie van zijn dynastie. Maar de boom werd ziek, moest om en de klanken van de harp die uit het hout van de linde gemaakt werd, zouden blijven getuigen van de luister van het geslacht waar de burgemeester uit voort kwam. Maar het liep anders, de harp liet zich niet bespelen, totdat de vreemdeling van ver kwam die de harp zijn eigen lied liet zingen.
Zo opgeschreven verliest het verhaal veel van zijn kracht. Verhalen moeten verteld en gehoord worden.Woorden met stiltes, toonhoogten die kleur geven en rust en spanning en natuurlijk hebben ze behoefte aan een luisterend oor en een open geest. Het verhaal krijgt zijn uiteindelijke vorm bij de luisteraar. De luisteraar geeft het verhaal zijn eigen beelden, gevoed door de woorden van de verteller.
Het voorbij weekend bewerkten we bestaande verhalen en maakten samen nieuwe verhalen. Vertelden en luisterden. Genoten van het gezelschap en het gebouw. Het was, meer dan ik zeggen kan, een mooi weekend.