Pauze

We hebben nu een paar uur pauze. We, dat zijn de dertig medecursisten van de Vertelacademie die dit weekend op Terschelling hun vertelvaardigheden aanscherpen. Het is leuk om met verhalen bezig te zijn en die verhalen naar je eigen hand te zetten, zodat je ze met enige overtuiging kunt vertellen. Nu is het jarenlang als gemeentevoorlichter mijn werk geweest om verhalen van anderen  te vertellen en even vaak was het mijn werk mijn verhalen door anderen te laten vertellen, maar dat is toch weer even net iets anders dan het verhalen vertellen als in “ik ben verhalenverteller”. Want dat ben je niet zo maar. De academie kent een meerjarige leerroute die ooit uitmondt in het certificaat “verhalenverteller”. Ik heb die ambitie niet meer om ook maar aan het begin van dat traject te staan. De echte verhalenvertellers lijken bijna een gesloten kaste met een voor mij niet altijd juist te duiden hiërarchie. Een hiërarchie waarvan ik de onderste sport nog niet eens in het zicht heb. Ik zit in het beginnersgroepje en het voelt bijzonder om op mijn leeftijd nog een beginner te zijn. En het is ook heel leuk weer eens cursist te zijn. Je gewoon in dat proces van leraar-leerling te storten en onbevangen aan te horen wat er nog te leren valt. Ooit, nog niet zo lang geleden, had ik mij voorgenomen om op te houden met iets te leren en nu voeg ik mij toch keurig in de discipline van de volkshogeschool met zijn vaste ontbijt- en andere etenstijden, de lunch- en koffiepauze.
Met veel genoegen voldoe ik aan de vertelopdrachten, doe de oefeningen en luister met een open oor naar de verhalen die in mijn groepje verteld worden. Verhalen die in een eeuwenoude orale traditie staan en nu uitgangspunt vormen voor de verhalen die we met elkaar delen, een eigen invulling geven en ze zo deel van ons maken.
Maar nu is het even pauze. Over een uur gaan we weer verder.