Griep

Drieënveertig jaar geleden was ik ziek. Ik had griep zoals dat alleen toen nog kon. Vroeger was tenslotte alles beter en sloeg de griep heftiger toe dan nu. Althans bij mij. Al sinds een groot aantal jaren gaat de griep stilletjes mijn huisje voorbij. Daar is dan wel wat ander lichamelijk ongerief voor in de plaats gekomen, maar geen griep. Maar drieënveertig jaar geleden dus wel. Ik was ziek, heel ziek. Koortsig lag ik te bed en zag, als het mij lukte mijn ogen een beetje te openen de wereld voor een doedelzak aan. Zwetend en rillend. Dan weer braken de vlammen mij uit, dan weer had ik het stervenskoud. Ik was een beklagenswaardig persoon en degene die dat het hardste deed was ik zelf. Zelden is een griepaanval mij slechter uitgekomen dan toen in oktober 1973.
Het was bij het krieken van de dag dat mijn toenmalige echtgenote mij aanstootte: “Jan, ik geloof dat het zover is.” Met moeite ontwaakte ik half en half uit mijn koortsdroom en probeerde te bevatten wat het was dat zover kon zijn. Langzaam drong het tot mij door. Het konden wel eens de weeën zijn. En die waren het ook. Wij gingen een kind krijgen! Met een wazig hoofd belde ik de vroedvrouw. Die nam mijn situatie in ogenschouw en sprak ferm dat ik niet moest zeuren, dat er geen tijd voor griep was, maar mijn aandacht moest richten op de geboorte van ons kind. Ik werd volgestouwd met een fikse portie paracetamol en hup naar het ziekenhuis. In die tijd beviel je nog in een ziekenhuis. De aanstaande moeder in de auto bij de vroedvrouw. Ik er achteraan. De pillen werkten nog niet echt en in het ziekenhuis viel ik met mijn hoofd op een tafel, geregeld in slaap. Maar op het moment suprême was ik er weer helemaal bij. De koorts week uit mijn lijf. Er waren belangrijker dingen aan de hand. Als het er op aankomt heeft het lichaam een sterk zelfherstellend vermogen. Ik was beter en vader!
Zo dadelijk ga ik naar Zoonlief op de koffie en zal hem feliciteren met zijn 43e verjaardag.