De Lairesse

Hechte vriendschappen hebben het niet altijd nodig elkaar veel te zien. Ze zijn er gewoon. Hebben genoeg aan het elkaar af en toe ontmoeten en dan weer bevestigd zien wat je voor elkaar bent.
Het stramien van de halfjaarlijkse ontmoetingen ligt vast. Koffiedrinken, een museum bezoeken, lunchen, nog wat babbelen en dan weer naar huis, 100 kilometer verder op. Om en om bij de een en de ander.
Ik ging gisteren op weg naar het oosten van het land, slingerend door de Achterhoek Twente in. Als de weg ophoudt een snelweg te zijn kun je je topografische kennis weer eens oppoetsen. Varsseveld, Eibergen, Haaksbergen. Vroeger kon je ze op de kaart feilloos aanwijzen. Nu is het alsof ze je tegemoetkomen. Over een paar jaar zul je er langs zoeven. Her en der zie je al de contouren van de snelweg die er komen moet. Boerderijen klaar gemaakt voor de sloop, gesneuvelde bossen. Leve de vooruitgang.
En dan is er koffie en cake, een warme begroeting, goed elkaar weer te zien, verhalen die al eens verteld zijn nog eens te horen, nog eens te vertellen.
De Lairesse. Ken die naam alleen van de Amsterdamse straat. Maar nu zullen we hem samen leren kennen. In het Rijksmuseum Twenthe. Een handjevol bezoekers. Een audiotour van de juiste lengte. Niet te veel informatie.  maar net genoeg waardoor het is alsof je met een paar extra ogen kijkt. Fotografische fijne afbeeldingen van Bijbelse en mythologische motieven die niets aan de verbeelding en alles aan de fantasie overlaten. Mysterieuze grisailles. “Mooi, hè” “Ja, mooi.” Rijke taferelen. Ik geniet niet alleen van de schilderijen maar ook van het gezelschap. De ideale combinatie.
Voor ik ga nog een kop koffie. Een gesprek over het nemen van kansen, hoe een leven zijn loop neemt en jij daarin mee hobbelt. Een omhelzing. “Zul je voorzichtig rijden?” Het navigatiesysteem is op “thuis” gezet.