Ontgroening

De media staan vol van de incidenten die plaat gegrepen hebben bij de ontgroeningsrituelen van een Groningse studentenvereniging. Naast die ontgroeningspraktijken lijkt daar nog het een en ander aan de hand, maar ja, je wordt ook niet zomaar tot cultureel erfgoed bestempeld. Daar moet je wel wat voor doen. Spraakmakend en exclusief zijn. Dat is in dit geval aardig gelukt. En dat brengt mij terug naar mijn eigen groentijd. Wat zeg ik, groentijden. Ik ben twee keer ontgroend. De eerste keer toen ik aan de universiteit ging studeren. Nu is studeren een veel te groots woord voor de activiteiten die ik vanaf medio 1963 ontplooide. Ik sjeesde als de beste, maar frequenteerde wel de sociëteit nadat ik een fikse ontgroening had doorgemaakt. Kaal geschoren, kapotte colberts, urenlang domme liedjes zingen (Groen benne we groen, als groentesoep zo groen, nog groene dan de groenste soep is deze groene troep a.i.), invechten.  Ik heb er niets aan overgehouden. Ook geen vrienden, want daarvoor was mijn corporale carrière te kort. Die sneefde na een paar maanden. Een 17-jarige in een lustrumjaar, dat was me te veel. Bier drinken mocht toen nog op die leeftijd en dat ging mij beter af dan het volgen van de colleges sociale geografie, waar ik minder vaak te vinden was dan op de dispuutsavonden.
Na een jaar naar de Sociale Akademie. Weer een ontgroening voor de studentenvereniging daar. Veel minder cultureel erfgoed, maar wel veel speelser. En in de jaren daarna lid geweest van de groencommissie, die verantwoordelijk was voor een ludieke introductie in het studentenleven, wat in die tijd nog veel meer een leerlingenleven was met klassikaal onderricht.  De studentenvereniging organiseerde bals en lezingen en hield met enige regelmaat rumoerige ledenvergaderingen, die ik ook een jaar mocht presidiëren. Van incidenten was geen sprake. Evenmin van erfgoed. Wel werd een hechte band gesmeed en nu nog komt van tijd tot tijd de klas van 1968 weer bij elkaar. Maar of dat door de ontgroening kwam?