Nieren

“Overmorgen zal ik u bellen. Dan heb ik overleg gehad met de cardioloog en zullen we zien of en hoe wij uw medicatie aanpassen.” Met die woorden neem ik afscheid van de nefrologe waar ik door mijn huisarts naar toe ben doorverwezen. Het gesprek met haar was bijna een herhaling van dat wat ik bijna een jaar geleden met een andere nefroloog had, met die verstande dat in de afgelopen maanden mijn nierfunctie weer wat achteruit is gegaan. Dat lijkt een bijna irreversibel proces als gevolg van de zwakke vaten waar het geslacht Roelofs mee begiftigd is. Mijn cardioloog omschreef mijn hart ooit als fragiel, een fraai adjectief dat nu ook onverkort opgeld doet voor mijn nieren. Gelukkig is er ook nog een heleboel goed met mijn nieren. Grootte en productie zijn volgens de norm, maar dat laat onverlet dat de functie hapert. Misschien heet dat ook wel gewoon ouder worden in een krakkemikkig lijf.
Ik hoorde ooit op de radio een wetenschapper vertellen dat onze cellen met het ouder worden eigenlijk gewoon aan het verroesten zijn. Een proces dat nauwelijks tegen te houden is, hoeveel anti-oxydanten we ook slikken. En als de roest eenmaal heeft toegeslagen is hij nauwelijks meer te weren. Ik moet daarbij altijd denken aan mijn balkonhek. Dat was danig aan het roesten. De schilder had naar zijn zeggen een verf die roest weer omzette in ijzer. Het hek zag er na behandeling stralender uit dan ooit. Even dacht ik dat het hek er weer een eeuwigheid tegen kon. Maar na een paar jaar kwamen de roestplekjes er toch weer door en namen de overhand. Het hek was meer roest dan staal, op het gevaarlijke af. Inmiddels is het gesloopt en vervangen door een  stevig onderhoudsvrij gegalvaniseerd hek.
Een mens is geen balkonhek. Misschien helpen anti-oxydanten eventjes, maar ooit zal de roest definitief toeslaan. En er is nog geen techniek waarmee ik mijn vaten en aders kan laten galvaniseren. Intussen troost ik mij met de gedachte dat cortenstaal met dat laagje roest zijn eigen schoonheid heeft.