De grote straat waar ons kleine straatje op dood loopt krijgt een opknapbeurt. Bovengronds en ondergronds. Het verkeer wordt deels omgeleid, deels via een wirwar aan rood-witte afzettingen langs de feitelijke bouwplaats geleid. Een ingewikkeld traject dat voor een argeloze fietser nauwelijks meer te nemen is en voor de wandelaar al helemaal niet meer, als je niet een min of meer geoefende hordeloper bent. Om die laatste categorie toch enigermate ter wille te zijn, zijn in er in het enige honderden meters lange te reconstrueren traject twee oversteekplaatsen gecreëerd. Bij beide oversteekplaatsen is een provisorisch zebrapad op de weg geschilderd. Geel-zwart, rare zebra overigens met een voor deze plaats tamelijk hoog vitesse-gehalte. De oversteekplaats wordt bewaakt door een verkeersregelaar. Fel geel pak met in het zonlicht reflecterende banen als hij uit de schaduw stapt van de boom die hem enige verkoeling biedt. Ondanks zijn outfit en de portofoon die hij heeft omhangen, straalt hij geen greintje gezag uit. Daarvoor is zijn pak te ruim gesneden en zijn houding met afhangende schouders te weinig imponerend. Het verkeer is rustig. De meeste fietsers houden zich niet aan de voor hen uitgestippelde smalle paden en kiezen hun eigen spoor. De regelaar laat ze rustig gaan, knikt ze zelfs vriendelijk toe, corrigeert hun verkeerde padkeuze niet. Op die manier maakt hij zijn eigen functie volstrekt overbodig. Valt er wat te regelen, laat hij het na, waarschijnlijk in de veronderstelling dat aan zijn opmerkingen toch geen gehoor gegeven zal worden. Als ik bij de oversteekplaats kom is er geen fiets of auto te bekennen. Ik ben de enige voetganger. Mijn wat slepende tred heeft hem alert gemaakt. Hij kijkt naar links en recht en ziet net als ik dat de weg en het fietspad leeg zijn. Geruststellend voegt hij mij toe met een lichte neiging van zijn hoofd: “Ja, gaat u maar, het is vrij.” Ik bedank hem met een hoofdknik. Hij neemt zijn plaats in de schaduw weer in, wachtend op de volgende verkeersdeelnemer die zijn aanwezigheid rechtvaardigt.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links