Herkend

“Je kent me zeker niet meer?” De man houdt me staande voor de ingang van de boekwinkel. “Ik was extra voor jou gekomen, voor de presentatie van Nijntje in het Nijmeegs, maar nou zie ik dat dat pas morgen is.” Hij had er over in de krant gelezen, mijn naam gezien en gedacht, kom laat ik daar eens even gaan kijken. Maar hij was een dag te vroeg. “Maar ken je me nog?” Zijn gezicht roept geen enkele associatie bij mij op. Geen idee in welke periode van mijn leven ik hem moet plaatsen. Kan net zo goed 10 als 40 jaar gelden zijn, weet niet of ik hem ooit als trouwambtenaar het huwelijk heb ingeloodst of dat het een van mijn cursisten bij de Verkenners is geweest. Ik draai er niet om heen en zeg dat ik geen flauw idee heb wie er tegenover mij staat. Vriendelijk gezicht, met een lichte twinkeling in zijn ogen als hij ziet hoe diep ik in mijn geheugen aan het graven ben om toch maar een spoortje te vinden dat mij naar hem zou leiden. Maar het blijft stil, alleen het kraken van mijn hersenpan moet hoorbaar zijn. “Zeg het maar waar ik je van ken.” Hij noemt zijn naam, die levert niet onmiddellijk een gezicht op, maar ik kan de man van nu precies plaatsen als het jongetje van toen. Hij woonde in dezelfde straat als ik en op weg naar school (in die tijd liepen kinderen nog gewoon naar school) belde ik bij hem aan en liepen we samen verder. Dat was 60 jaar geleden. We noemen namen, reconstrueren de nu deels gerenoveerde straat waar we woonden, halen herinneringen op aan toen. Ik probeer namen terug te halen, we helpen elkaar daarbij. Heel even wordt mijn lagereschooltijd van toen weer levendige herinnering. Nee, hij weet niet of hij morgen weer komt voor de presentatie. Hij woont niet meer in de stad, maar wie weet. We schudden handen en gaan ieder ons weegs en 60 jaar wordt weer geschiedenis.