La Vergne-3

De streek waar wij verkeren heet de Charante en is bespikkeld met stadjes en dorpjes en heel veel zonnebloemen. Het ligt ten noordoosten van Bordeaux. En het is er rustig, een weldadige rust. Als dat cliché ooit van toepassing was, dan is het nu wel. De hemel is blauw met hier en daar en verdwaalde wolk.
De eigenaresse van ons huis en haar vrouw hebben ook nog een groot huis op een kilometer of twee afstand, bij dat immense huis een kleine camping. Low profile en nu vooral nog bezocht door vrienden en kennissen en kennissen van kennissen. De camping begon ooit als vrouwencamping, maar de tijden veranderden. Nu is het een natuurcamping op een fantastische plek. Van tijd tot tijd wordt er voor de campinggasten gekookt. Wij mogen aanschuiven. We eten met zeven personen. Gade en ik, het eigenaarspaar en drie bevriende gasten die stuk voor stuk al tientallen jaren dit fraaie oord frequenteren. We mogen niet alleen gebruik maken van de gastronomische gastvrijheid, maar kunnen ook op Internet. Ik plaats mijn blog en weersta de verleiding om mijn mail na te kijken. Vroeger hadden we ook geen mail en kwamen een vakantie toch goed door. Het blijft een bijzondere ervaring van het directe nieuws verstoken te zijn. Thuis luister ik naar radio 1 en daar hoor je in een uur vijf keer het zelfde nieuws langs komen. Hier heb ik nauwelijks weet van de actualiteit. Mijn laatste krant is van zaterdag. Ik weet niet precies meer wat er op dit moment in de wereld gebeurt. Of eigenlijk weet ik precies wat er in mijn wereld gebeurt. Die wereld is niet veel groter dan dit vakantiehuis en zijn fraaie tuin. Zo zonder nieuws lijkt er niet veel anders te bestaan dan het feit dat ik inmiddels met 3-1 achter sta in onze jeu-de-boules-competitie. Dat is voor mij wereldschokkend genoeg.
Toen wij thuis kwamen van ons etentje was het al donker. Pikdonker. En sterren, heel veel sterren. Kleine grote wereld.