Virus

Als je mensen die op een of ander manier bij de Vierdaagse betrokken zijn, vraagt wat nu het bijzondere is, dan valt al heel gauw het woord virus. Ze zeggen door het Vierdaagse-virus aangestoken te zijn. Dat geldt zowel voor de wandelaars als voor de vele vrijwilligers. Het virus heeft een aantal kenmerkende symptomen. Voor de wandelaars is dat afzien, trots, er door heen zitten en het toch weer waar maken. De vrijwilligers worden naar de Vierdaagse gedreven door het saamhorigheidsgevoel, het plezier, de betrokkenheid. Soms lijkt het virus maar een kort leven beschoren. Zeker bij de wandelaars zijn er nog al wat die het na een jaar wel voor gezien houden en lijkt het virus uitgewerkt. De inspanning woog niet op tegen het genoegen. Al hoor je dan geregeld dat ook al loopt men niet meer mee, het deze juliweek toch weer kriebelt.We zullen het er maar ophouden dat de naweeën van het virus zijn, dat zelfs na jaren toch weer zijn kop op kan steken en onverbiddelijk toeslaan. De wandelaar die zeker wist dat het bij een keer zou blijven, schrijft zich toch weer in. Het virus is nog actief.
Zelf ben ik ook met het virus behept. Nee, ik voel niet de aanvechting om mee te lopen. Je moet je eigen grenzen kennen. Maar ik merk dat ik deze dagen vooral vierdaagse ben. Eenmaal thuis laat ik de vierdaagse niet achter me maar kijk naar “Het gevoel van de Vierdaagse” en het “Vierdaagsejournaal”. Het virus woedt.