Plaveisel

Voor- en achtertuin zijn deels geplaveid. Niet zo dat een grote steenwoestenij is. Integendeel. De tegels en bakstenen in een strak patroon gelegd vormen een mooie tegenhanger voor de wilde plantengroei in de borders. Ik geniet van onze tuin, maar steek er nauwelijks een hand naar uit. Dat is Gades werk en geliefde bezigheid. In de loop der jaren is het plaveisel wat verzakt, op sommige plaatsen door wortelopdruk (ja dat woord bestaat) verhoogd.
Even stilstaan bij dat woord plaveisel. Even proeven. Mooi woord, fraai van klank en zo uitstekend passend bij hoe onze tuin er uit ziet. Onze tuin is niet gedeeltelijk met tegels belegd, onze tuin is geplaveid. Een woord dat door je mond rolt. Klinkt naar geborgenheid en naar nog wat drinken in de late avondzon, zacht kabbelende stemmen uit de tuinen van de buren, een merel die zijn liedje zingt en de kat die zacht spinnend langs mijn benen strijkt. Daar hoort een plaveisel bij. Dat is zo veel meer dan een deels betegelde tuin.
De tuin is in deze vorm zo’n twintig jaar oud, misschien iets jonger. Hier en daar wat verzakt, elders wat verhoogd. Tijd om er een tuinman bij te halen om de boel te effenen. Vanochtend zijn ze gekomen. Met zijn tweeën. Op de fiets. Het zijn alternatieve tuinmannen. Die leggen geen tegels, die bestraten niet. Die plaveien. In hun kielzog draaide een voor ons straatje veel te grote vrachtauto tot voor de deur. Een gigantische zak zand wordt op een parkeerplaats gehesen. De nieuwe bedding. De tegels worden gelicht. Straks weer terug gelegd. Vlak. De mieren zullen een nieuw gangenstelsel moeten graven. De tuin zal er als nieuw uitzien. Vandaag de voortuin. Morgen de achtertuin. De planten en het groen zullen nog fleuriger afsteken tegen het strak gelegde plaveisel. Zeker weer voor de komende 20 jaar. Ik zal ze, naar ik verwacht, gedeeltelijk beleven.