Afscheid

Vandaag is ze jarig.Morgen zal ze vertrekken. Naar haar lief. Vakantie in centraal Europa en daarna gaan ze samen naar een land over zee. Ze volgt haar lief, met een recent behaalde master-titel op zak. Gisteren heb ik haar afscheid gevierd. Al blijft vieren een te feestelijk woord voor een afscheid. Samen met haar moeder lunchten we. Prikten een vorkje, dat paste meer bij de ambiance van het gerenommeerde restaurant. Het was duidelijk dat er een periode werd afgesloten. Haar Nijmeegse jaren, waar ik goeddeels getuige van was geweest. We leerden elkaar bij toeval kennen. Op een verjaardag van wederzijdse vrienden. Een afspraak om eens samen koffie te drinken. Dat was de eerste in een lange onregelmatige reeks van koffie, lunch en thee. En af en toe een keer mee eten bij Gade en mij. En al die vriendschappelijke ontmoetingen waren bijzondere momentjes. Veel lachen en luisteren. Horen wat haar bezig hield en ik daarvan vond en zij toch volledig haar eigen weg gaan. Ooit kreeg ik van haar voor mijn verjaardag voor een avond een dispuutsgenote cadeau en al jaren wacht ik op de shawl die ze mij voor een andere verjaardag zou breien.
Morgen woont ze niet meer in Nijmegen. Ik vraag me af wat dat voor onze vriendschap zal betekenen. Niet dat we elkaar veel zagen. En wat is veel? “Alles is veel voor wie niet veel verwacht”. Maar de tijd van een whatsappje met daarin alleen maar “Koffietijd?” is voorbij. Dat kan als je een paar kilometer van elkaar woont, maar niet als er een zee tussen zit en ook nog een ander land. We spreken af dat we af en toe eens zullen skypen. Dat wordt een povere remplaçant voor de terloopse ontmoetingen op een terras of aan een lunchtafel.
Het etentje is van hoge kwaliteit, maar het blijft hoe dan ook een afscheid. De mooie A vertrekt uit Nijmegen. Vraag me af of ze ooit nog terugkomt.