Motorhuis

Ik ben op expeditie. Mijn blogjes worden doorgaans thuis in mijn overmaatse werkkamer geschreven. Al een paar weken niet meer op mijn desktop maar op mijn handzame laptop. Die heeft het formaat van een velletje A4 en is gemakkelijk te vervoeren. En vandaag mocht de laptop mee. Zijn eerste uitstapje. Ik heb een afspraak voor de jaarlijkse beurt voor onze auto. Ik vertelde een paar afleveringen geleden al dat zo maar ineens, zonder aanleiding op het dashboard een oranje lampje was gaan branden. Dat lampje wees op een motorstoring. Toen ik de garage daarvoor belde, een garage met de weinig fantasievolle naam Motorhuis, stelde de medewerker mij gerust. Ik kon rustig door blijven rijden. Wie schetst mijn verbazing toen een paar dagen geleden het alarmerende lampje weer doofde en er verder dus niets aan de hand leek. Maar intussen was de afspraak voor een onderhoudsbeurt wel gemaakt. Kassa. Ik heb het sterke vermoeden dat onze Citroën C3 zo geprogrammeerd is dat hij na een aantal kilometers of een aantal maanden helemaal vanuit zich zelf aangeeft dat er behoefte is aan een onderhoudsbeurt. Dat wordt duidelijk gemaakt door berichten die mij, leek op autogebied, aan het schrikken maken. Op het display verscheen ook de mededeling dat er een motorstoring is. En ik zag mij op drukke kruispunten opeens stil staan, terwijl er vlammen uit het motorblok lekten. Ja, als het om auto’s gaat ben ik een snel beïnvloedbare geest.
En nu zit ik in de wachtkamer van ‘Motorhuis’. Mijn auto staat in  de werkplaats, ik met een kopje koffie achter mijn laptop. Ik schrijf dit blogje en voel mij als een correspondent, die ter plekke kond doet van wat hij er mee maakt. Mijn laptop maakt zijn eerste uitstapje. Ik ben ingelogd op het Motorhuisgastennetwerk. Wachtwoord: “meerdanwelkom”.
Nog drie kwartier, dan zal ik horen dat onze auto weer piekfijn in orde is. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat hij dat steeds geweest is, ook toen het oranje lampje ging branden. Slimme truc van Citroën. Sjoemeltruc? Ik had het lampje ook kunnen negeren, maar dan was de onrust gebleven. En ik ben gek op een rustig bestaan.