Vaderdag

Ik kan mij niet herinneren dat ik mijn vader ter gelegenheid van Vaderdag ooit gefêteerd heb. Nu leert Wikipedia mij dat Vaderdag pas in 1972 officieel door het Amerikaanse Congres als feestelijke dag erkend is. In 1972 was mijn vader al vier jaar overleden, dus ik heb een pover excuus als ik mijn vader op die dag niet geëerd heb. Als een feestdag niet door het Amerikaanse Congres erkend is , is het voor mij geen feestdag. Rigoureus constateer ik dat toen mijn vader nog leefde er nog geen officiële Vaderdag bestond. Ik hoef me dus niet schuldig te voelen.
Ook toen ik zelf eenmaal vader was herinner ik mij geen uitbundige huldigingen door mijn kinderen. Oh,er zullen vast op de kleuterschool onder leiding van juffrouw Mary of zuster Lydia mooie tekeningen gemaakt zijn en ik herinner mij nog de sierlijke buiging van mijn dochter bij het begin van het versje “Ik ben zo blij op deze dag”. Maar dat kan net zo goed een verjaardagsversje zijn geweest als een vaderdagversje. Nee, Vaderdag is nooit uitbundig gevierd in Huize Roelofs.
Wie schetst dan ook mijn verbazing dat gisterochtend als mijn  zoon zijn hond komt brengen waar wij een dag op zullen passen, hij niet alleen de hond, wat voer en twee poepzakjes bij zich heeft, maar mij ook nog een cadeautje overhandigt.  Hij was er tegen aangelopen en kon het niet laten liggen. En zo kreeg ik voor het eerst sinds jaren weer een vaderdagcadeautje. Een boekje. Met een titel die ook zou kunnen gelden voor mij biografie: “De oude man en de kat”. Ondertitel “Een liefdesgeschiedenis.” Ik ben er onmiddellijk in begonnen en lees als het ware de gevoelens die ik voor mijn eigen gitzwarte Harrie koester. Ik ben geen gepensioneerde Zweedse hoogleraar, maar herken me vlekkeloos in de schrijver vna het boekje wat zijn gevoelens voor zijn kat betreft. De kaft van het boekje geeft precies aan wat het lievelingsplekje van mijn Harrie is.
Citaat uit het boek: “Het is goed mogelijk dat Poes zowel mij als mijn vrouw overleeft. Die gedachte spreekt me wel aan. Ik kan me indenken met Poes in de buurt in bed te sterven. Want zulke goede vrienden zij we inmiddels wel geworden.” Zo is het maar net!