Koningsdag

Nee, ik doe niks aan Koningsdag. Niet omdat ik een verstokt republikein zou zijn. Maar ik zou niet weten wat ik er aan moet doen. Een oranje stropdas om? Staat vreemd boven een T-shirt. Ja, vanochtend heb ik de koning even geëerd. Heb mijn lintje op mijn badjas gespeld. Heel even maar en een zelf gemaakt liedje gezongen: “Lang leve Willem-Alexander, hij is de koning als geen ander.” Gade was getuige van dit plechtige moment en heeft er een kiekje van gemaakt. Voor het familiearchief.
Als kind vierde ik wel Koninginnedag. Mijn moeder tooide mij met een oranje sjerp en mijn vriendje Wim kreeg er ook een om. Maar daar bleef het dan ook wel bij. Bij het voetballen zat zo’n sjerp ook behoorlijk in de weg. Ik kan me dan ook niet herinneren dat we hem de hele dag om hielden. Op een andere Koninginnedag ging ik met Wim naar zijn opa en oma. Die hadden al wel televisie. Wij niet, nog lang niet. Er daar zag ik voor het eerst de feestelijke stoet die langs het Paleis Soestdijk trok om Juliana en haar familie toe te zingen. Dat was op 30 april. Het was een van de eerste televisie-uitzendingen die ik zag.
Dadelijk, als dit stukje klaar is, ga ik weer televisie kijken. Zwolle, de stoet zal daar nu onderhand wel zijn aangekomen, het is elf uur geweest. En natuurlijk zal ik het allemaal ook wel weer mooi vinden. Want zo zit ik ook wel weer in elkaar. Ik hou van rituelen en tradities en van protocol. En dan kom je op zo’n dag als vandaag wel aan je trekken.  Dadelijk zal ik genieten van de wat onbeholpen presentaties, de folklore die er om heen hangt.  Zal me verbazen hoe Maxima overeind blijft op haar stiletto’s op de hobbelkeitjes van de Zwolse binnenstad. Ik sluit gauw af. De uitzending is begonnen. Ik doe toch meer aan Koningsdag dan ik dacht.