Stemmen

Ja, ik ga zo dadelijk wel degelijk stemmen. Lang had ik geen flauw idee of ik voor of tegen zou zijn en zelfs nu, een paar uur voor ik in het stemhokje zal staan, weet ik niet wat mijn voor of tegen waard zal zijn. Wat de uitslag ook is, dat associatieverdrag tussen Europa en Oekraïne komt er toch wel. Daar doet mijn stem niet aan toe of af. En eigenlijk is een referendum een onding. Het is zwart of wit, de nuance is er uit. Bovendien heb ik bij dit referendum het idee dat het de initiatiefnemers helemaal niet gaat waar het om gaat. De Oekraïne zal hen aan de bout hachelen. Het verzoek is door een stel kwajongens opgezet om te zien of het hen zou lukken een referendum van de grond te krijgen. Een onderwerp was gauw gevonden en de campagne liep als een trein. Niet omdat het Oekraïne betrof. Ik durf veronderstellen dat de meeste ondertekenaars van het verzoek niet eens op een landkaart dat land zouden kunnen aanwijzen. Maar het was wel geinig om eens te kijken of het zou lukken, een referendumverzoek. Handtekeningen zijn zo gezet. Lubach had er binnen de kortste keren ook genoeg voor een referendumverzoek over zijn mogelijk farao-schap. Elke grap lijkt een referendum waard te zijn en het mag wat kosten.  Nee, laten we die referendumwet maar gauw afschaffen. Pseudo-democratie.
En toch ga ik dadelijk stemmen. Omdat stemmen op zich een groot democratisch goed is en je dat recht, zolang het bestaat serieus moet nemen. In 1966 mocht ik voor het eerst stemmen. Ik woonde toen in Amsterdam en kreeg van de burgemeester van die stad een folder opgestuurd. Die folder had als titel “Gegeven,de sleutels van een stad.” En de burgemeester legde mij als nieuwe kiezer uit welk een grote schat ik nu in handen had, nu ik mee mocht doen aan de verkiezingen. Zo voelde ik dat toen, zo voel ik dat nu nog. Mogen stemmen, je voorkeur uitspreken, ja of nee mogen zeggen dat is een groot goed dat we alleen maar kunnen waarderen door er aan mee te doen. Voor of tegen.