Volmacht

Gade is naar Zwitserland vertrokken. Een weekje met vriendinnen in de bergen. Adelboden. Ik ben daar nooit geweest. Mijn veel oudere broer wel. Toe hij terugkwam van zijn vakantie in 1953 bracht hij voor mij, ik was 7 toen, een souvenirtje mee. Een embleempje dat mijn moeder voor mij op mijn jekker naaide. Een driehoek met daarop ‘Adelboden’ en de Zwitserse vlag omkranst door edelweiss. Daardoor leek het of ik zelf in dat voor mij toen nog verre land was geweest. Wie er mij naar vroeg, vertelde ik met trots; “Van mijn broer gekregen.”
En nu is Gade daartoe naar op weg. Wandelen in de bergen en wat oefeningen doen om lichaam en geest te ontspannen. Een van de laatste dingen die zij deed voor zij vertrok, de rolkoffer en rugzak waren al keurig gepakt, was het tekenen van de volmacht, zodat ik woensdag voor haar kan stemmen bij het Oekraïne-referendum. Ze vraagt of ik pas ga stemmen als ik weet heb van de opkomst, of de 30% gehaald wordt of niet. Nee, ik ga hoe dan ook stemmen. Ook al vind ik het een onzin-referendum. Een referendum dat opgezet is zonder dat de initiatiefnemers ook maar ooit de bedoeling hebben gehad het over de Oekraïne te willen hebben. Ze gebruiken het referendum als een stok om de Europese hond te slaan. En het referendum is ook nog slechts raadgevend. De regering hoeft er niets mee te doen, kan de uitslag zo naast zich neerleggen, zelfs als de opkomst 100% is. En toch ga ik mijn stem uitbrengen. Dat hoort bij je democratische plicht, een bijzonder voorrecht.
Ik heb lang geaarzeld wat te gaan stemmen. Ik vulde de stemwijzer in en wat was de uitslag? Ik was net zoveel voor als tegen, de naald bleef precies in het midden hangen. Nu kan ik met mijn twee stemmen daar precies vorm aan geven door een keer voor en een keer tegen te stemmen. Maar Gade en ik waren het eens, dus ik zal twee keer dezelfde stem uitbrengen, stemmen die geen standpunt zullen beïnvloeden. Democratie in zijn meest loze vorm. Maar wel democratie en dat koester ik.