Paaszaterdag

Tot voor een paar jaar wist ik precies wat mij op paaszaterdag te doen stond. Vanaf 1963 liepen we met de mannelijke leden van het gezin tot in de derde graad van Nijmegen naar Lent, waar een oom en tante woonde. Het was steeds een wisselend gezelschap. Er gingen mensen dood, er kwamen jonge neven bij, de oom en tante stierven, maar een neef en nicht bleven wonen in het kleine boerderijtje en vormden toen het doel van de jaarlijkse wandeling. Bijna 50 jaar liep ik elke paaszaterdag die route met mijn vader, broers, neef, zoon, zwagers, achterneef in wisselende samenstelling. Tot het wandelen niet meer ging en die vijf kilometer heen en vijf kilometer terug voor mij een paar duizend meter te ver waren. Einde van een traditie. Althans wat het lopen betreft.
Nu, sinds een paar jaar is de wandeling ingeruild voor een eetafspraak met de neef, die sinds de dood van zijn zus alleen in het huisje woont. Dit jaar is het gezelschap erg klein. Een neef is op vakantie, de ander woont tijdelijk in New York en zo blijven dit jaar alleen zoonlief en ik over als gezelschap voor de neef. Niks geen wandelen meer. Zoonlief haalt me op. Hij rijdt. We halen de neef op en gaan naar de uitspanning aan de Waaldijk, zoals de jaren daarvoor. We bestellen het zelfde als de jaren daarvoor. Neef een spekpannenkoek, zoonlief een kaasspekpannenkoek en ik een kaasgemberpannenkoek. De neef drinkt een pilsje, zoon en ik fris. En de gesprekken gaan waar ze al meer dan 50 jaar over gaan. Over de familie, over wat we al die jaren steeds hetzelfde deden op onze wandelingen, over wie er dood is, de rest van de familie wordt besproken en alle drie voelen we de warmte van een familieband, de oude neef, ik en mijn zoon. We maken een selfie, ja we gaan met onze tijd mee. Die stuur ik naar de vakantievierende neef. Die antwoordt met een duimpje omhoog. Het enig juiste antwoord.
Als we het restaurant verlaten hebben we de neiging voor volgend jaar al te reserveren.