Verdieping

Het was een mooie avond waarin kunst, muziek, cultureel erfgoed, eten, filosofie en ontmoeting centraal stonden. De plaats was de roemruchte Stevenskerk en het programma werd gevuld door een zangeres, een organist, koks, een professor en nog een professor. Dit alles was georganiseerd door een van de jongere leden van de doorgaans wat ouderemannenclub waar ik lid van ben.  De avond werd aan elkaar gepraat door een mevrouw die er niet genoeg van kreeg om om de vijf zinnen toch wel duidelijk te maken dat zij de directeur van de kerk was. Ik had er nog nooit van gehoord dat je directeur van een kerk kon zijn. Pastoor, dominee, dat wel, maar directeur van een kerk, nee dat was mij een nieuw fenomeen. Ik ben jarenlang voorzitter van een kerkbestuur geweest, dat kon toen nog wel, nu is dat ook al weer een functie die niet meer voor een leek is weggelegd. Maar een directeur van een kerk had ik nog nooit ontmoet. Het bleek haar taak en missie steeds meer mensen bij de kerk te betrekken. Kerk dan in zijn meest seculiere betekenis van het woord, het gebouw. Zij streefde naar een naar eigen zeggen ’tempel zonder drempel. De kerk ziet er wel uit als een kerk, maar is vooral een sociaal-cultureel centrum in een bijzondere ambiance.
De avond die ik er meemaakte was daar een exponent van. Maar iets van de oude inhoud was nog te bespeuren want de avond stond onder het algemenen thema van ’tafel van verdieping’. Dat bestond er vooral uit dat de zangeres, de filosoof en ook de koks iets moesten vertellen van hun drijfveer, hun keuze. Waarom ze zongen, nadachten, kookten. Heel even was ik bang dat je niet gewoon mocht genieten van de zang, het orgelspel, de aangereikte gedachten, het eten. Maar ja zo’n wat snorkerig thema, tafel van verdieping, verzin je niet voor niets en die achtergrond praatjes maakten vooral duidelijk dat de sopraan van zingen hield, de filosoof van nadenken en de koks van koken. Ik was publiek. En ik hield er van te luisteren en te proeven. Ik was aan de juiste tafel aangeschoven.