Geholpen

Harrie, het kitten waar Gade en ik zo veel plezier aan beleven, heeft de gewoonte overal waar in of onder gekropen kan worden uitgebreid te verkennen. Een boodschappentas, de weekendbijlage van de karnt, een half openstaande kastdeur, stuk voor stuk uitnodigingen voor Harrie om nader te onderzoeken en zich uitgebreid een tijdje mee bezig te houden. Op tafel stond dit keer de kleine kattenkoffertje, stoffig van een lang verblijf in de kelder. Voor Harrie een gewild onderzoeksobject en reden om een paar keer flink te niezen. Harrie houdt niet van stof maar haar nieuwsgierigheid won het toch van haar allergie. Harrie wist nog niet dat de dag erop de bench gebruikt zou worden voor haar vervoer naar de dierenarts. Dat is het mooie van katten. Katten weten niets van wat hen nog te wachten staat. Ze leven in een eeuwig nu, het moment is wat het is. Ik vraag me zelfs af of katten herinneringen hebben. Ze leren gewoontes aan, maar herinneringen? En weet van de toekomst hebben ze al helemaal niet. Wij kunnen ons dagen tevoren al druk maken om een tandartsenbezoek of sollicitatiegesprek. Een kat maakt zich niet druk om de toekomst en ook al zeggen we honderd keer dat zij morgen in die bench naar de dierenarts wordt vervoerd, ze blijft de bench vooral als speelgoed beschouwen.
Gade heeft er een kussentje ingelegd. Gewillig laat Harrie zich opsluiten en rijden we met haar naar de dierenarts. Harrie heeft niets tegen de bench, maar wel tegen autorijden. Harrie houdt niet van autorijden laat zij ons klaaglijk weten. Gade vraagt of Harrie zeker weet dat ze echt geen kindertjes wil. Ik geloof niet dat de vraag tot haar doordringt. Zij wil vooral de auto uit.
Bij de dierenarts is ze weer stil. We checken haar in. Haar gegevens worden in de computer gezet. Harrie, 1/9/15, Europese korthaar, zwart, gechipt. Straks wordt daar aan toegevoegd gesteriliseerd. Aan eind van de middag kan ik haar weer ophalen. Dan is Harrie ‘geholpen’. Waaraan? Daar herinnert Harrie zich niks van.