Staking

Vandaag wordt de Februaristaking van 1941 herdacht. Vijfenzeventig jaar geleden werd er massaal het werk neergelegd als protest tegen de Duitse bezetter en zijn Jodenvervolging. De staking vond vooral in het westen van het land plaats en wordt elk jaar sinds 1946  herdacht.
Stel nu eens dat ik in 1941 al had geleefd en dat ik toen een brave ambtenaar ter gemeentesecretarie was geweest. Ik had vrouw en kinderen en een hypotheek. Elke overeenkomst met mijn latere leven is zeker niet toevallig. Wat zou ik toen gedaan hebben? Zou ik mee gestaakt hebben? De straat op zijn gegaan en mij verschuilende in de massa van mijn ongenoegen kond hebben gedaan of zou ik in de eerste rijen hebben meegelopen, een van de organisatoren zijn geweest? Of zou ik hebben gedacht dat het mijn tijd wel zou duren en keurig achter mijn bureau zou zijn gebleven, mij troostend met de gedachte dat toch iemand het werk moet doen. Ik ben gelukkig nooit voor zo’n principiële vraag gesteld. Een vraag die ook een kwestie van leven of dood kon zijn.
Ja, ik heb wel eens aan een stakinkje meegedaan. Maar in vergelijke met de staking die we vandaag herdenken stelde dat helemaal niks voor. Het ging om een paar procenten loon, de bond had ons opgeroepen te demonstreren, eigenlijk meer nog dat dan dat het een staking was. Keurig als we waren gingen we het Keizer Karelplein bezetten in onze middagpauze, zodat het werk er niet onder leed. Plichtsgetrouwe ambtenaren. Jaap van der Steur was in die tijd de grote man van de ABVA/KABO. Hield een toespraak zoals alleen hij dat kon. Wij scandeerde een al weer lang vergeten leuze na (Boos op Koos) en toen de pauze voorbij was gingen we weer naar het stadhuis. Aan het werk. Het was een stakinkje dat voorbij was voordat het goed en wel begonnen was. Ook het resultaat herinner ik mij niet meer. De twee partijen, minister Koos Rietkerk en de vakbond, zullen elkaar ergens halverwege wel gevonden hebben. In niets leek het op de Februaristaking van 1941 en ik zal nooit weten wat ik toen gedaan zou hebben.