Circus

Ik ben weer even de wereld ingegaan. Weg van de veilige beschutting van de bossen van Joppe, weg van de koesterende ‘cosyness’ van Gorssel. Gisteravond weer de grote mensenwereld in. Of liever gezegd de kinderwereld. Ik was met wel 400 kinderen en dubbel zoveel grote mensen te gast in het Ricoh-wintercircus in Apeldoorn. Ricoh levert apparatuuraan het werk van mijn gade. Zij was als relatie uitgenodigd en ik mocht mee. En Joppe-Apeldoorn is geen afstand. Alhoewel, wij wonen tijdelijk aan een zandweg en de sneeuwlaag daarop is nu ingereden tot een hechte ijsvloer. Je hoeft daarop niet meer te sturen. De auto slipt zichzelf van het ene wielspoor in het andere. En die ruim 600 meter tot de grote en mooi schone weg is een minutenlang lang durende ijsexpeditie. Ik ben geen echte coureur, dus de eerste versnelling gaat mij dan hard genoeg. Maar we hebben het gehaald, zowel op de heen-, als op de terugweg.
Het was zeker een  jaar of 10 geleden dat ik in een circus was. Ik hou van die betovering van een klein circus. Een circus waar de popcorn verkocht wordt door de mooi opgemaakte dame, die je later in de trapeze ziet hangen, maar die ook de 2e assistente blijkt van de illusionist. En ik zie een eenzame clown uit Argentinië, mimespelers uit België, antipodisten uit Tsjechië, een hondennummer uit Engeland. Ik zei toch ik ga de wereld in. Ik zie tijgers en zeeleeuwen, olifanten en paarden. En vraag me af of ik wel van dierennummers hou in een circus. Natuurlijk zijn de tijgers imposant mooi en lui, de zeeleeuwen volstrekt niet op hun plaats op het droge en de olifanten gewillig onnatuurlijk. Ja, honden en paarden, daar heb ik geen moeite mee. Die lijken te genieten van hun optreden. Maar die grote wilde dieren? Nee, dan zie ik toch liever in de vrije natuur de twee herten die van de week in de invallende schemering rond ons boshuisje scharrelde.