Mariken

Ik ken het verhaal van Mariken van Nieumeghen uit en te na. Ik vertel het met enige regelmaat in verkorte versie bij de naturalisatiebijeenkomsten in het stadhuis als er weer een groep mensen Nederlander wordt verklaard. Eigenlijk vind ik dat elke Nijmegenaar dat verhaal hoort te kennen, het verhaal van dat op het oog zo onschuldige meisje dat een duivels leven leidde maar uiteindelijk toch in een geur van heiligheid stierf.
Jaren geleden genoot ik van het toneelstuk van Cees van der Pluijm ‘Van Nieumeghen’, waarin hij de oude en jonge Mariken met elkaar confronteert en dat eindigt met de prachtige zin: “Alleen de hunkering die blijft, de hunkering, die blijft, de hunkering…” Misschien is het dat wel wat de mensheid gaande houdt, de hunkering naar…
Gistermiddag maakte ik kennis met een heel nieuwe Mariken. Een Mariken die haar naam leende van de oorspronkelijke Mariken en verder nog een aantal figuren uit het oude verhaal. Daar waren de wagenspelers, er was een boze vrouw en er was de duivel in groot formaat en er was de stad die Nimwegen heette en dan ook nog de oude man die Mariken als ‘vondelding’ had gevonden. Allemaal geleend uit het middeleeuws verhaal, opgepoetst, van vrolijke kleuren voorzien en opnieuw gerangschikt. Het premièrepubliek was gemiddeld jong, heel jong. Het geroezemoes dat je zou verwachten bleef uit. Het publiek was muisstil op de juiste momenten dat er gelachen moest worden na. Het ging helemaal mee in het spannende verhaal van Mariken die naar de stad ging om een nieuwe geit te kopen. De oude was gestorven en er moest toch iemand zijn die voor de melk voor de ochtendpap kon zorgen. Ochtendpap, een geit, de oorspronkelijke Mariken had er geen weet van. Voor deze nieuwe Mariken waren het levensvoorwaarden. Een leven dat haar leidt naar het verder trekken met de wagenspelers.
Anderhalf uur duurde de plezierige kennismaking met Mariken. In de verte misschien een nichtje van Mariken van Nieumeghen, maar wat mij betreft beter bekend te worden als Mariken van Kwatta.