Inkeer

Gisteren schamperde ik nauwelijks verholen op het dorp Gorssel, waar wij deze week vlakbij verblijven. Het is een chique dorp, een heel chique dorp, daar doe ik niks aan af. “Allemaal import Gorssel is nooit een echte gemeenschap geweest zoals Joppe of Harfsen.” Aan het woord is de plaatselijke schoenhandelaar, die in zijn zaak een tegeltje heeft hangen waaruit blijkt dat je voor hem het plat praten niet hoeft te laten. Mij gade koopt daar in de uitverkoop een paar pantoffels. Echte Rohde, maar dat zegt mij niks. Ikben niet zo in pantoffels. Ik zelf draag echte Jeva, in Frankrijk bij de Carrefour gekocht.
Na de Roskam-koffie gaan we “schuume” bij ‘The Cosy Country Store’. Schuume is plat Nimweegs voor in een winkel of markt rondkijken zonder de bedoeling te hebben echt iets te kopen. Deze winkel is die winkel die ik gisteren beschreef als de winkel voor mensen die door hun instelling een bron van vreugde voor hun omgeving zijn. En mijn gade en ik zijn helemaal om. Wij zijn nu een echte bron van vreugde voor onze omgeving. Ik kocht een trui (fors afgeprijsd), een shirt ( nog forser afgeprijsd) en mijn gade kocht een manchester mannenbroek (kleinste maat en zo afgeprijsd dat het bijna leek of ze er geld bij kreeg). En wij dus stralen. Nee, niet omdat wij zulke leuke koopjes joegen, maar omdat wij nu horen bij de gelijkgestemden die respect tonen voor de natuur en hun medemens. We zijn hier weliswaar import, maar met deze aankopen wel helemaal Gorssel. Want heel veel Gorsselnaren zien er echt uit als kopen ze al hun kleren alleen maar in deze winkel of in House of Tweeds. Iedereen draagt hier laarzen van Dubarry of hoedjes van Barbour. Uggs in overvloed en nog heel veel mooie merken. Wij dragen nu Ben Green, Wolsey en John Bardale. Dan hoef ik toch helemaal niets meer uit te leggen.