Snippermiddag

Het eerste wat ik dacht toen ik hem zag, was: “Wat is hij oud geworden!” Ik heb het over Robert Redford in de film ‘A walk in the woods’. Zo maar op een door de weekse woensdagmiddag zit ik in de bioscoop naar deze film te kijken. Samen met de mooie A. Met haar had ik afgesproken om samen weer eens te lunchen. Er was weer genoeg te bespreken, te beschouwen en te analyseren. We spreken af in de koffiehoek van de plaatselijke boekhandel. A heeft wat goulash voor me meegebracht. Ze had nog een tupperware schaaltje van Gade en mij en ook nog wat goulash over: “Voor jullie, om te proeven.” Ik zeg haar dat dat mooi uitkomt, want Gade is vanavond pas laat thuis en zo is mijn avondmaaltijd geregeld. “Zullen we vanavond dan samen eten?” stelt A voor. En nog voordat we aan de lunch begonnen zijn, is er de afspraak voor het avondeten.
Na de lunch drentelen we nog wat door winkel en wat later door de bibliotheek. A heeft haarzelf een snippermidddag gegeven. ’s Avonds moet er nog gewerkt worden, maar vanmiddag wil ze lekker niks doen. Samen met mij. En zo belanden we in de film. Die vertelt het verhaal van twee oude mannen op een lange wandeltocht door een prachtig landschap. Ik heb al gauw mijn identificatiefiguur gevonden in de kreunende en steunende Nick Nolte. Het is zo’n film die ik binnenkort wel weer vergeten zal zijn, ware het niet dat ik zelden of nooit overdag naar de film ga en zeker niet met de mooie A.
Bij mij thuis warmen we de goulash op. Ik maak er een witlofsalade bij en etend van de goulash, die voor A. ook nog heel veel nog zeer recente tedere herinneringen oproept, bespreken we het leven, de liefde en zijn we het eens. We lossen samen ook nog een kruiswoordpuzzel op en dan wacht haar weer het werk. Voor mij niet. Ik kijk naar ‘De slimste mens’, aai de kat op mijn schoot en weet me een tevreden mens, misschien zelfs wel gelukkig.