Amusement

Ik heb het er vaker over gehad dat een van de kleine genoegens van Gade en mij is het samen op de bank bekijken van een tv-serie. Lekker tegen elkaar aan,- de kneuterigheid straalt er van af, de kat dicht in de buurt, de huislijkheid ten top, de vleesgeworden burgerlijkheid en we schamen ons er niet eens voor-, genieten wij van Homeland of Tessa of Wolf Hall, om maar wat recent werk te noemen. Misschien is het ook wel wat tegenwoordig zo modieus een guilty pleasure heet te zijn. Iets leuk vinden wat in de kringen van ons soort mensen eigenlijk niet hoort. Je hoort naar veler opvatting een boek te lezen of een concert te bezoeken en je niet over te geven aan het ogenschijnlijk lui vermaak van het kijken naar een tv-serie. Amusement is uit den boze, zeker sinds een wijsneuzerige staatssecretaris heeft verordonneerd dat de publiek omroep zich verre zou dienen te houden van loos amusement. Dat hoort volgens hem thuis bij de commerciëlen. Vermaak is geen publiek zaak.
Mijn god, wat een armoeiige one liner, zeker als de grens tussen lering en vermaak niet altijd te trekken is. Neem nou die zojuist beëindigde  prachtig trage serie ‘Wolf Hall’ over de relatie tussen Hendrik VIII en zijn aanvankelijke vertrouweling Thomas Cromwell. De serie zette mij er toe aan weer eens even na te gaan hoe dat historisch allemaal destijds in elkaar zat en van die kleine zoektocht stak ik weer heel wat op. Vermaak leidde tot lering.
In mijn lang geleden afgesloten opleiding werden wij  conform de tijdgeest, doodgegooid met het uit Frankrijk overgenomen begrip ‘education permanente’ , die daar vorm kreeg in de ‘maisons de la culture’. Levenslange scholing voor de persoonlijke ontwikkeling met kunst en cultuur als katalysator. Vaak ook heel vermakelijk. Leren mag leuk zijn.
Met een gerust hart durven Gade en ik weer naar onze favoriete series te kijken. Soms zullen we er wat van opsteken, soms scherpt het ons denken en soms is het alleen maar leuk, verstrooiend en onderhoudend. Puur amusement. Niks mis mee.